Francesco Durante (kompozytor)

Francesco Durante (ur. 31 marca 1684 we Frattamaggiore, zm. 30 września 1755 w Neapolu^[1][2][3]) – włoski kompozytor i pedagog muzyczny.

Francesco Durante

Popiersie Durantego na gmachu Opéra Garnier w Paryżu
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1684 Frattamaggiore
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	30 września 1755 Neapol
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa
Zawód	kompozytor, pedagog
Powiązania	szkoła neapolitańska

Życiorys

Był siódmym z jedenaściorga dzieci wełniarza^[3]. Po śmierci ojca w 1699 roku przeszedł pod opiekę stryja, księdza Angelo Durantego, u którego pobierał pierwsze lekcje muzyki^[1][2]. W latach 1702–1705 uczęszczał do Conservatorio di San Onofrio a Capuana w Neapolu, gdzie pobierał nauki u skrzypka Gaetano Francone^[1][2]. Przypuszczalnie uczył się też u Bernardo Pasquiniego i Giuseppe Ottavio Pitoniego w Rzymie^[1][2][3]. Od 1710 do 1711 roku był wykładowcą w neapolitańskim Conservatorio di San Onofrio a Capuana^[1][2]. O kolejnych kilkunastu latach jego życia brak informacji źródłowych^[1][2]. W latach 1728–1738 był kapelmistrzem Conservatorio dei Poveri di Gesù Christo w Neapolu^[1][2][3]. Od 1742 do 1755 roku uczył w Conservatorio di Santa Maria di Loreto, od 1745 roku ponownie był też wykładowcą Conservatorio di San Onofrio a Capuana^[1][2]. Do jego uczniów należeli m.in. Giovanni Battista Pergolesi, Niccolò Jommelli, Giovanni Paisiello, Niccolò Piccinni, Tommaso Traetta, Pasquale Anfossi, Egidio Romualdo Duni, Pietro Alessandro Guglielmi, Nicola Logroscino i Leonardo Vinci^[1][2]. Po śmierci został pochowany w neapolitańskim kościele San Lorenzo Maggiore^[1].

Twórczość

Należał do czołowych przedstawicieli szkoły neapolitańskiej, pomimo iż w przeciwieństwie do innych jej przedstawicieli nie napisał ani jednej opery^[1]. Zajmował się głównie twórczością religijną, łącząc w swoich kompozycjach typową dla szkoły neapolitańskiej śpiewność z kunsztowną polifonią charakterystyczną dla ośrodka rzymskiego^[1]. Operował techniką kontrapunktyczną w stylu koncertującym, wprowadzał dwuchórowość^[1]. Stosował bogatą koloraturę w partiach solowych, co zbliża stylistycznie jego arie i duety w mszach do arii operowych^[1].

W sonatach na klawesyn stosował 2-częściową budowę z obszernym 2–4 głosowych studio w technice fugowanej w części pierwszej i krótkim 2-głosowym divertimento w części drugiej^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2])

Dramaty religijne

• Prodigii della divina misericordia verso i devoti del gloriosa S. Antonio di Padova (1705, muzyka zaginiona)
• La cerva assetata ovvero L’anima nelle fiamme della gloria (wyst. Neapol 1719, zaginione)
• Abigaile (wyst. Rzym 1736, muzyka zaginiona)
• S. Antonio di Padova (wyst. Wenecja 1754)

Muzyka sakralna

• 3 cykle mszalne
• 19 mszy
• 5 requiem
• 30 psalmów
• 14 motetów
• części mszalne, antyfony, hymny, sekwencje

Utwory instrumentalne

• 8 concerti per quartetto concertanti per archi
• Concerto B-dur na klawesyn i instrumenty smyczkowe
• 6 sonate per cembalo divisi in studii e divertimenti
• 7 sonat klawesynowych