Franciszek Olędzki

Franciszek Olędzki (czyli Olęcki, Olenski, Oleński, zm. w 1792 roku) – rzeźbiarz lwowski. Pracował przede wszystkim w drewnie i kamieniu, znacznie rzadziej w stiuku.

Franciszek Olędzki

Франциск Олендзький (Оленський)

Data śmierci	1792
Zawód, zajęcie	rzeźbiarz

Życiorys

Prawdopodobnie, rozpoczął naukę pod kierunkiem Sebastiana Fesingera^[1]. W 1773 poślubił Mariannę z Polańskich, wdowę po rzeźbiarzu Janie Kruszanowskim, córkę odlewnika dzwonów Teodora Polańskiego^[2]. W latach 1773–1779 wykonywał prace dla katedry łacińskiej we Lwowie. W 1780 otrzymał od teścia nieruchomości na przedmieściu Halickim we Lwowie. Jego dorobek artystyczny nie jawi się jasno^[3].

Ukraiński badacz Dmytro Krwawycz (ukr. Дмитро Крвавич) zgodził się z atrybucią, że Olędzkiego należy uznać za autora rzeźb na wrotach diakońskich ikonostasu cerkwi Świętej Pokrowy w Buczaczu. Równocześnie Krwawycz uważał, że Olędzki zrealizował projekt Jana Jerzego Pinzla, który nadzorował za jego zrealizowaniem^[4]. Przez pewien czas Pinzelowi przypisywano poszczególne prace Oleńskiego, np. rzeźby na kamienicy nr 3 na Rynku (kamienica Ubaldini)^[5].

Architekt lwowski Franciszek Ksawery Kulczycki obiecał jemu prace przy prowadzeniu «fabryki w Poczajowie»^[6]

Prace

Zdaniem Wołodymyra Wujcyka Franciszek Olędzki kontynuował tradycję lwowskiej plastyki jej najlepszego okresu, związanego z Sebastianem Fesingerem, Janem Jerzym Pinslem, Antonim Osińskim^[7].

• rzeźbiarską dekorację kamienicy Rzewuskich (Wilczkowskiej) przy Rynku nr 3 we Lwowie, przebudowywanej wg projektu architekta Piotra Polejowskiego (1771-1772).
• cztery boczne ołtarze i tron biskupi dla katedry łacińskiej we Lwowie.
• dekoracja kamienicy kasztelanowej halickiej Konstancji Bielskiej przy Rynku nr 20 we Lwowie
• nagrobki arcybiskupów lwowskich Wacława Hieronima Sierakowskiego (zm. 1780) i Ferdynanda Kickiego (zm. 1797) dla katedry łacińskiej we Lwowie.
• posąg Matki Boskiej Łaskawej dla prospektu organowego w kościele Dominikanów w Podkamieniu, wykonany na podstawie kontaktu zawartego w 1774, we wcześniejszej literaturze błędnie łączony z Tomaszem Freszerem; w 1910 został przekazany do kościoła Dominikanów w Tarnopolu, skąd w roku 1945 trafił do kościoła św. Jacka w Warszawie^[8].