Franco Lucchini

Franco Lucchini (ur. 24 grudnia 1914 w Rzymie, zm. 5 lipca 1943) – włoski pilot wojskowy, as myśliwski okresu II wojny światowej, z liczbą 22 zestrzeleń^[a] jeden z najskuteczniejszych pilotów myśliwskich Regia Aeronautica. Zginął w walce powietrznej nad Katanią i pośmiertnie został odznaczony Medaglia d'oro al valor militare, najwyższym włoskim odznaczeniem wojskowym.

Franco Lucchini

22 zwycięstwa
Capitano
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1914 Rzym
Data i miejsce śmierci	5 lipca 1943 Katania
Przebieg służby
Lata służby	1936–1943
Siły zbrojne	Regia Aeronautica
Główne wojny i bitwy	hiszpańska wojna domowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Franco Lucchini odbył w latach 1935–1936 kurs pilotażu wojskowego i rok później zgłosił się jako ochotnik do wyjazdu do Hiszpanii, na front wojny domowej. W składzie Aviazione Legionaria, występując pod przybranym nazwiskiem Lunigiano, osiągnął swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne, współuczestnicząc jeszcze w zestrzeleniu dwóch kolejnych samolotów przeciwnika. 22 lipca 1938 roku został zestrzelony i, po skoku ze spadochronem, wzięty do niewoli przez wojska republikańskie. Pozostawał w niej przez sześć miesięcy.

II wojnę światową rozpoczął jako pilot 4 pułku myśliwskiego (4° Stormo), stacjonującego w Afryce Północnej. 21 czerwca 1940 roku zestrzelił w rejonie Bardii brytyjską łódź latającą Short Sunderland. Do końca roku odniósł jeszcze dwa zwycięstwa. W 1941 roku został, wraz ze swą jednostką, wycofany na Sycylię, gdzie pułk otrzymał nowe myśliwce Macchi MC.200 i po przeszkoleniu wziął udział w walkach powietrznych nad Maltą. Pomiędzy czerwcem a wrześniem Lucchini zestrzelił kolejne cztery brytyjskie samoloty. Podczas przymusowego lądowania na wysepce Ustica rozbił samolot i został poważnie ranny w twarz i ramię. Do pułku, przezbrojonego w tym czasie w myśliwce Macchi MC.202, powrócił pod koniec roku.

1 grudnia 1941 roku otrzymał dowództwo 84 eskadry. Kolejne dwa samoloty – Supermarine Spitfire – zestrzelił 5 i 15 maja 1942 roku. Pod koniec tego miesiąca został wraz z pułkiem przerzucony do Afryki Północnej, gdzie włoscy piloci wspierali ofensywę Afrika Korps. Pomiędzy 4 czerwca a 3 września Lucchini zgłosił dziewięć zestrzeleń, 20 października dziesiąte. Ponadto uczestniczył we wspólnym z innymi pilotami zniszczeniu dalszych kilku samolotów. Cztery dni później został sam został zestrzelony i poważnie ranny, odesłany do Włoch na pokładzie statku szpitalnego. Powrócił na front wiosną 1943 roku, w czerwcu objął dowodzenie 10 dywizjonem bazującym na Sycylii. 5 lipca, w ataku na formację B-17 osłanianą przez Spitfire'y, osiągnął swoje ostatnie zwycięstwo powietrzne, by w chwilę później zostać samemu zestrzelonym przez strzelców pokładowych Latających Fortec. Jego ciało odnaleziono dwa dni później w szczątkach myśliwca. W tej samej akcji zginął także inny as Regia Aeronautica, Leonardo Ferrulli.

Franco Lucchini był pięciokrotnie odznaczony srebrnym i raz brązowym Medalem za Męstwo Wojskowe, trzykrotnie Krzyżem Wojennym za Męstwo Wojskowe a także niemieckim Krzyżem Żelaznym II klasy. Był także dwukrotnie wymieniony w Bollettino di Guerra. Pośmiertnie został odznaczony złotym Medalem za Męstwo Wojskowe, najwyższym włoskim odznaczeniem wojskowym.

Uwagi

1. Włosi podczas II wojny światowej nie stosowali jednolitego systemu zliczania zwycięstw powietrznych, stąd większość zestawień asów powstała na podstawie raportów bojowych, z natury rzeczy zawyżonych, i występują w nich znaczne różnice w podawanej liczbie zwycięstw.

Bibliografia

• Giovanni Massimello, Giorgio Apostolo: Italian Aces of World War 2. Botley, Oxford: 2000. ISBN 1-84176-078-1