Gęsianka różowobrązowa

Gęsianka różowobrązowa (Dermoloma cuneifolium (Fr.) Singer ex Bon) – gatunek grzybów należący do rzędu pieczarkowców (Agaricales)^[1].

Gęsianka różowobrązowa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	gąskowate
Rodzaj	gęsianka
Gatunek	gęsianka różowobrązowa
Nazwa systematyczna
Dermoloma cuneifolium (Fr.) Singer ex Bon Docums Mycol. 17(no. 65): 51 (1986)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Dermoloma, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy zdiagnozował go Elias Fries w roku 1821, nadając mu nazwę Agaricus cuneifolius. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu Rolf Singer i Marcel Bon w 1986 r.^[1]

Ma 17 synonimów. Niektóre z nich^[2]:

• Dermoloma atrocinereum (Pers.) P.D. Orton 1960
• Dermoloma atrocinereum (Pers.) Herink 1958
• Dermoloma cuneifolium var. punctipes Arnolds 1992
• Dermoloma fuscobrunneum P.D. Orton 1980

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Stanisław Chełchowski w 1898 r. opisywał go pod nazwą bedłka klinowata^[3].

Morfologia

Kapelusz

O średnicy 3–5 cm, początkowo wypukły, potem szeroko wypukły, na koniec prawie płaski. Powierzchnia naga, szarobrązowa, na środku nieco ciemniejsza^[4].

Blaszki

Zbiegające z ząbkiem, średnio gęste lub gęste, białe^[4].

Trzon

Wysokość 3–5 cm, grubość 0,5–1 cm, równy, nagi, suchy, biały^[4].

Miąższ;

Biały, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Zapach i smak mączny^[4].

Cechy mikroskopowe

Wysyp zarodników biały. Zarodniki elipsoidalne, długie, 4,5–7 × 2,5–4 µm, gładkie, szkliste, w KOH nieamyloidalne. Trama blaszek równoległa. Podstawki 4-sterygmowe. W hymenium brak cystyd. Elementy końcowe strzępek skórki kapelusza gruszkowate, o średnicy 10–25 µm, gładkie, szkliste w KOH. Występują sprzążki^[4].

Występowanie i siedlisko

Znane jest występowanie gęsianki różowobrązowej w Europie Zachodniej i Południowo-Zachodniej, Afryce^[5] i Ameryce Północnej^[4]. Jedyne stanowisko tego gatunku w Polsce podał Franciszek Błoński w 1896 roku w Warszawie. Rósł na ziemi, w trawie wśród zarośli. Według W. Wojewody jest gatunkiem na terenie Polski wymarłym^[3].

Prawdopodobnie jest saprotrofem, ponieważ czasami występuje na łąkach bez drzew w pobliżu. Rośnie na obszarach trawiastych lub w lasach liściastych latem i jesienią. Czasami występuje gromadnie^[4].