GGTS 1

GGTS 1 (Gravity Gradient Test Satellite) – amerykański wojskowy satelita technologiczny służący do testowania nowej metody stabilizacji satelitów na orbicie. Satelita został wyniesiony na orbitę wraz z siedmioma wojskowymi satelitami komunikacyjnymi IDCSP.

GGTS 1

Start rakiety Titan 3C z satelitą GGTS 1
Indeks COSPAR	1966-053A
Indeks NORAD	2207[1]
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	USAF
Rakieta nośna	Titan 3C
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	33 663 km
Apogeum	33 858 km
Okres obiegu	1334 min
Nachylenie	4,3°
Czas trwania
Początek misji	16 czerwca 1966 14:00 UTC
Wymiary
Masa całkowita	47 kg

Opis i działanie

GGTS 1 został zbudowany w oparciu o konstrukcję satelitów komunikacyjnych IDCSP, w celu testowania nowej metody stabilizacji satelitów na orbicie. Energii satelicie dostarczały baterie, a nie ogniwa fotowoltaiczne zastosowane w satelitach telekomunikacyjnych.

Testy na orbicie polegały na wysunięciu z dwóch stron satelity pręta o łącznej długości 15,8 m, na którego końcach zamocowano kuliste odważniki o masie 5 kg. Odpowiednie rozmieszczenie obciążeń miało zapewnić satelicie stabilizację. Plan zakładał, że w ciągu 60 dni uda się osiągnąć poziom stabilizacji wynoszący plus-minus 8 stopni kątowych, odnośnie do osi pionowej i poziomej^[2] [3] .

Misja

Misja rozpoczęła się 16 czerwca 1966 roku, kiedy rakieta Titan 3C wyniosła z kosmodromu Cape Canaveral Air Force Station^[3]  na orbitę geosynchroniczną pierwszego satelitę GGTS. Po znalezieniu się na orbicie GGTS 1 otrzymał oznaczenie COSPAR 1966-53A^[4] .

Satelita po wykonaniu swojej misji pozostaje na orbicie^[5] .