Geir Hallgrímsson

Geir Hallgrímsson (ur. 16 grudnia 1925 w Reykjavíku, zm. 1 września 1990^[1] tamże^[2]) – islandzki polityk, prawnik i samorządowiec, w latach 1973–1983 przewodniczący Partii Niepodległości, premier Islandii (1974–1978) i minister spraw zagranicznych (1983–1986).

To jest biografia osoby noszącej nazwisko patronimiczne. Zobacz: islandzkie nazwiska.

Geir Hallgrímsson

Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1925 Reykjavík
Data i miejsce śmierci	1 września 1990 Reykjavík
Premier Islandii
Okres	od 28 sierpnia 1974 do 1 września 1978
Przynależność polityczna	Partia Niepodległości
Poprzednik	Ólafur Jóhannesson
Następca	Ólafur Jóhannesson

Życiorys

Rodzina, edukacja i działalność zawodowa

Syn Hallgrímura Benediktssona (1885–1954), kupca i polityka, oraz Áslaug Geirsdóttir (1895–1967)^[1]. W 1944 został absolwentem Menntaskólinn í Reykjavík^[1][3][2], w 1948 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Islandzkim^[1][3][2]. Następnie przez rok uczęszczał na studia podyplomowe z prawa i ekonomii w Harvard Law School na Uniwersytecie Harvarda^[1][3][2].

Od 1948 do 1959 praktykował jako adwokat w Reykjavíku^[3]. W latach 1955–1959 był prezesem spółki prawa handlowego „H. Benediktsson”^[2]. Od 1954 do 1986 wchodził w skład zarządu (od 1969 jako jego prezes) przedsiębiorstwa Árvakur wydającego m.in. dziennik „Morgunblaðið”. W latach 1965–1974 zasiadał nadto w zarządzie kompanii energetycznej Landsvirkjun^[1].

Działalność polityczna

Podobnie jak ojciec zaangażował się w działalność polityczną w ramach Partii Niepodległości. W latach 1957–1959 był przewodniczącym jej organizacji młodzieżowej^[1].

Od 1954 do 1974 działał w samorządzie Reykjavíku^[1]. Od 19 listopada 1959 (wraz z Auðurem Auðunsem) pełnił funkcję burmistrza stolicy Islandii^[4][5], a od 6 października 1960^[4][6] do 1 grudnia 1972^[4] sprawował ją samodzielnie. Okres sprawowania tej funkcji przyniósł mu poważanie wśród obywateli^[3].

Od 1960 okresowo był zastępcą poselskim do parlamentu islandzkiego^[1]. W 1970 wybrano go po raz pierwszy do Althingu z ramienia Partii Niepodległości^[3], w którym zasiadał do 1983. Potem do 1985 ponownie okresowo był zastępcą poselskim^[1]. W 1973 został prezesem swojego ugrupowania, którym był do 1983^[1][3], kiedy to zastąpił go Þorsteinn Pálsson^[3]. W 1974 zawiązał koalicję z Partią Postępu^[3], a 28 sierpnia tegoż roku został premierem kraju^[7][8]. Na stanowisku tym pozostawał do 1 września 1978^[7][8]. Zrezygnował z pełnienia funkcji premiera z powodu wielu sporów między członkami partii^[9]. Od maja 1983 do stycznia 1986 był ministrem spraw zagranicznych^[1][3][2]. Następnie wycofał się z działalności politycznej^[3]. W 1986 objął stanowisko prezesa banku centralnego Islandii, które zajmował do śmierci^[1][3].

Życie prywatne

7 lipca 1948 zawarł związek małżeński z Erną Finnsdóttir (1924–2019). Miał z nią czworo dzieci: synów Hallgrímura Benediktssona (ur. 1949) i Finnura (ur. 1953) oraz córki Kristín (ur. 1951) i Áslaug (ur. 1955)^[1].