George Brett

George Howard Brett (ur. 15 maja 1953) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego, pierwszobazowego i jako designated hitter przez 21 sezonów w Kansas City Royals. Jest jednym z czterech zawodników w historii Major League Baseball (obok Willie Maysa, Hanka Aarona i Stana Musiala), który w karierze miał średnią uderzeń co najmniej 0,300, a także zdobył przynajmniej 300 home runów i zaliczył 3000 uderzeń^[1].

George Brett

trzeciobazowy/pierwszobazowy/designated hitter
Pełne imię i nazwisko	George Howard Brett
Data i miejsce urodzenia	15 maja 1953 Glen Dale
Odbijał	lewą
Rzucał	prawą
Debiut	2 sierpnia 1973
Ostatni występ	3 października 1993
Statystyki
Średnia uderzeń	0,305
Home runy	317
Uderzenia	3154
RBI	1596
Kariera klubowa
Lata Kluby 1973–1993 Kansas City Royals
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1999
Głosów	98,2% (1. głosowanie)
Metoda elekcji	BBWAA

Przebieg kariery

Brett po ukończeniu szkoły średniej w 1971 roku przystąpił do draftu, w którym został wybrany w drugiej rundzie przez Kansas City Royals; początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Omaha Royals, reprezentującym poziom Triple-A^[2][3]. W MLB zadebiutował 2 sierpnia 1973 w meczu przeciwko Chicago White Sox, w którym zaliczył uderzenie^[2][4]. W 1974 w głosowaniu do nagrody American League Rookie of the Year, zajął 3. miejsce^[5]. W sezonie 1976 miał najlepszą w lidze średnią uderzeń 0,333, zaliczył najwięcej uderzeń (195) i triple'ów (13), a także po raz pierwszy w karierze wystąpił w Meczu Gwiazd^[2].

W 1980 zwyciężył w lidze klasyfikacji pod względem średniej uderzeń (0,390), on-base percentage (0,454) oraz slugging percentage (0,664), został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem i otrzymał nagrodę Silver Slugger Award^[6][7]. W tym samym roku wystąpił w World Series, w których Royals ulegli Philadelphia Phillies 2–4^[8].

W sezonie 1985 miał średnią uderzeń 0,335 (2 .wynik w lidze), najlepszy wskaźnik slugging percentage (0,450), a w głosowaniu do nagrody MVP American League, zajął 2. miejsce za Donem Mattingly z New York Yankees^[9][10]. W tym samym roku wystąpił w World Series, w których Royals pokonali St. Louis Cardinals 4–3, a także zdobył Złotą Rękawicę^[11][12]. Pod koniec kariery grał głównie na pozycji pierwszobazowego i jako designated hitter^[2]. 30 września 1992 w spotkaniu z California Angels zaliczył 3000. uderzenie^[13]. W 1999 został wybrany do Baseball Hall of Fame^[14].

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda/wyróżnienie	Lata	Źródło
MVP American League	1980	[6]
13× All-Star	1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988	[2]
ALCS MVP	1985	[15]
Gold Glove Award	1985	[12]
3× Silver Slugger Award	1980, 1985, 1988	[7]
Zwycięzca w World Series	1985	[11]
Lou Gehrig Memorial Award	1986	[16]
Hutch Award	1980	[16]
Baseball Hall of Fame	od 1999	[14]
# 5 zastrzeżony przez Royals	1999	[17]