Giuseppe Garibaldi (1983)

Giuseppe Garibaldi (C551) – włoski współczesny lekki lotniskowiec przystosowany do przenoszenia samolotów pionowego startu i lądowania i śmigłowców, flagowy okręt włoskiej marynarki wojennej (wł. Marina Militare) w latach 1985– 2009^[1]. Oficjalnie klasyfikowany jako krążownik lotniczy.

Giuseppe Garibaldi (C551)

Klasa	lekki lotniskowiec
Historia
Stocznia	Fincantieri (Genua)
Położenie stępki	26 marca 1981
Wodowanie	11 czerwca 1983
Marina Militare
Wejście do służby	30 września 1985
Wycofanie ze służby	1 października 2024
Los okrętu	wycofany
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 10.100 ton pełna: 13.370 ton
Długość	180,0 m
Szerokość	33,4 m
Zanurzenie	6,7 m
Napęd
siłownia w układzie COGAG złożona z 4 turbin gazowych GTDLM 2500, moc 80 000 KM
Prędkość	30,0 węzłów
Zasięg	7000 mil morskich przy prędkości 20 węzłów
Uzbrojenie
patrz w tekście
Wyposażenie lotnicze
patrz w tekście
Załoga	780 (w tym 230 osób personelu lotniczego)

Historia

Włoska marynarka wojenna (Marina Militare) od swojego powstania do lat 80. XX wieku nie posiadała lotniskowców (wyłączywszy niewcielony do służby lotniskowiec „Aquila”). W związku z tym, że współczesne działania na morzu wymagają takiego sprzętu, a wcześniej Włochy miały już doświadczenie ze śmigłowcowcami, w 1979 roku podjęto prace projektowe nad budową lotniskowca. Miał to być lekki lotniskowiec dla samolotów kategorii V/STOL (pionowego startu i lądowania).

W marcu 1981 roku w stoczni Fincantieri w Genui położono stępkę pod nowy okręt, jego wodowanie nastąpiło w 1983 roku, a przyjęcie na stan marynarki – 30 września 1985 roku. Otrzymał on nazwę „Giuseppe Garibaldi”, na cześć włoskiego bohatera narodowego, i numer taktyczny C551. We Włoszech okręt klasyfikowany jest jednak jako krążownik lotniczy (Incrociatore Portaeromobili)^[2][3].

Ponieważ zachodziła potrzeba przeszkolenia załogi oraz pilotów samolotów i śmigłowców, które miały stacjonować na tym lotniskowcu, oraz zakupu samolotów i śmigłowców, osiągnął on gotowość operacyjną dopiero w 1989 roku. Stał się wtedy okrętem flagowym włoskiej marynarki wojennej. Bazą lotniskowca jest Tarent.

W październiku 2002 roku lotniskowiec wziął udział w działaniach zjednoczonych sił morskich w Zatoce Perskiej w ramach operacji „Freedom”, bombardowania irackich urządzeń wojskowych.

Dane techniczno-taktyczne oraz wyposażenie

• Wymiary
  • pokład lotniczy:
    • długość: 173,8
    • szerokość: 30,4 m
• Uzbrojenie:
  • obronne:
    • 4 wyrzutnie dla rakiet przeciwokrętowych MBDA Otomat-Teseo(inne języki) Mk 2
    • 2 wyrzutnie przeciwlotniczych rakiet kierowanych MBDA Albatros Mk 2 dla rakiet typu Aspide
    • 3 dwulufowe działka OTO Melara Compact kal. 40 mm
    • 2 wyrzutnie torped WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) typ ILAS 3 kal. 324 mm dla torped ATK (Alliant TechSystems) Mk 46 lub Whitehead A-290
  • lotnicze(warianty):
    • 1) 18 śmigłowców Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King
    • 2) 16 samolotów McDonnell Douglas AV-8B Harrier II
    • 3) 6 – 8 samolotów McDonell-Douglas AV-8B Harrier II i 4 śmigłowce Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King (najczęściej spotykany)
• Wyposażenie dodatkowe:
  • trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C
  • radar dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L)
  • radar dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S)
  • radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702
  • radar nawigacyjny Galileo Avionica MM/SPN-749
  • radar kontroli lądowań Galileo Avionica MM/SPN-728
  • 2 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X) do kierowania rakiet Aspide, współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E)
  • 3 radary MBDA SPG-74 (RTN-20X) do kierowania ogniem działek 40 mm, współpracujące z systemem NA-21 (Dardo)
  • hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160
  • system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno
  • 2 wyrzutnie pułapek termicznych OTO Malera SCLAR
  • holowany system celów pozornych Euroslat SLAT (Systeme de Lutte Anti-Torpilles) dla torped