Gyula Illyés

Gyula Illyés (ur. 2 listopada 1902 w Felső-Rácegrespuszta^[1], zm. 15 kwietnia 1983 w Budapeszcie^[2]) – węgierski pisarz.

Gyula Illyés

Gyula Illyés, około 1980
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1902 Felső-Rácegrespuszta
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1983 Budapeszt
Zawód, zajęcie	pisarz

Życiorys

Urodził się w rodzinie folwarcznej, należącej do klanu owczarzy. Był synem kowala dworskiego^[3]. Nauki pobierał w Budapeszcie i Paryżu. Popierał republikę Béli Kuna^[4]. Jeszcze przed złożeniem egzaminu dojrzałości związał się z lewicowym ruchem studenckim. W 1919 roku wziął udział w rewolucji węgierskiej^[3]. Od 1920 do 1926 przebywał na emigracji^[5][6] w Paryżu, gdzie studiował na Sorbonie, a jednocześnie zatrudniony był jako nauczyciel, introligator i górnik^[7]. W czasie II wojny światowej związany z gazetą „Nyugat”^[5]. Po wyzwoleniu Węgier został członkiem parlamentu^[4] z ramienia Narodowej Partii Chłopskiej^[8]. Z życia publicznego wycofał się po dojściu stalinistów do władzy. W swych utworach był rzecznikiem uciskanych chłopów.

Od 1969 roku Gyula Illyés pełnił funkcję wiceprezesa międzynarodowego Pen-Clubu^[9].

W 1970 w serii Biblioteka Poetów Ludowej Spółdzielni Wydawniczej ukazał się wybór poezji Illyésa w tłumaczeniu Artura Międzyrzeckiego^[10].

Był trzykrotnie laureatem nagrody państwowej im. Kossutha (1948, 1953, 1970), otrzymał także nagrodę poetycką VII Biennale Poezji w Knokke-le Zoute w 1965 r. oraz nagrodę im. Herdera (1970)^[9].

Twórczość

• zbiory wierszy
• powieści, np. Obiad w pałacu, Lud Puszty
• proza eseistyczna W łodzi Charona
• dramaty
• eseje
• reportaże
• monografia Petöfi Sándor^[4]