HMS Repulse (1868)

HMS Repulse – brytyjska fregata pancerna z XIX wieku. Był to dziewiąty okręt Royal Navy noszący tę nazwę i zarazem ostatni brytyjski okręt liniowy o kadłubie drewnianym.

Ten artykuł dotyczy ten artykuł dotyczy okrętu pancernego zwodowanego w 1868. Zobacz też: inne okręty o o tej samej nazwie.

HMS Repulse

Klasa	fregata pancerna
Historia
Stocznia	Woolwich & Sheerness Dockyard
Położenie stępki	29 kwietnia 1859
Wodowanie	25 kwietnia 1868
Royal Navy
Wejście do służby	31 stycznia 1870
Los okrętu	sprzedany w 1889
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	6180 dt
Długość	77 m
Szerokość	18 m
Zanurzenie	7,9 m
Napęd
6 kotłów parowych, 1 maszyna parowa o mocy 3350 ihp, 1 śruba; ożaglowanie rejowe
Prędkość	12,5 węzła na silniku, 10,5 węzła pod żaglami
Uzbrojenie
12 dział kal. 203 mm 2 działka salutacyjne
Wyrzutnie torpedowe	4 wyrzutnie torped kal. 410 mm
Opancerzenie
burty 150 mm, dziób i rufa 110 mm
Załoga	515

Konstrukcja

Został zamówiony jako okręt liniowy typu Bulwark. Stępkę pod budowę HMS „Repulse” położono 29 kwietnia 1859 roku w stoczni Woolwich & Sheerness Dockyard, jednak prace wstrzymano w związku z decyzją z 1861 roku o przebudowie okrętu na fregatę pancerną. Prac nie prowadzono do 1866 roku, czekając na rezultaty przebudowy innych drewnianych okrętów. Twórcą zmodyfikowanego projektu był Edward James Reed^[1]. Wodowanie miało miejsce 25 kwietnia 1868 roku, a wejście do służby 31 stycznia 1870 roku^[2].

HMS „Repulse” posiadał artylerię główną kalibru 203 mm rozmieszczoną w bateriach burtowych (po 4 armaty na każdej burcie) i po dwie na fordeku i achterdeku. Działa były ładowane od przodu. Okręt posiadał także cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 410 mm. Opancerzenie powyżej linii wodnej miało grubość 150 mm w pasie głównym, zmniejszając się po stronie dziobowej i rufowej do 110 mm.

Plan opancerzenia HMS „Repulse”

„Repulse” był wyposażony w silnik parowy napędzający jedną śrubę. Poza tym miał trzymasztowe ożaglowanie rejowe. Osiągał prędkość do 12,5 węzła na silniku i 10,5 węzła pod żaglami^[3].

Historia służby

Po oddaniu do służby okręt stacjonował przez dwa lata w Queensferry, a następnie przez pięć lat służył jako okręt flagowy na Pacyfiku. Po zakończeniu służby na tym oceanie powrócił w 1877 roku do Wielkiej Brytanii opływając przylądek Horn pod żaglami, jako jedyny brytyjski okręt opancerzony w historii. Po remoncie w latach 1877-1880 stacjonował jako okręt strażniczy w Kingston upon Hull do roku 1885. Później przebywał w rezerwie do 1889 roku, kiedy został sprzedany do rozbiórki^[3].