W 1920 poślubiła Mariusza Stanisława Golcza, podporucznika rezerwy, który pracował jako dziennikarz i redaktor w Polskiej Agencji Telegraficznej, mieli córkę Zofię^[1]. Halina Golczowa pracowała jako nauczycielka, po wybuchu II wojny światowej zaangażowała się w tajne nauczanie. W 1940 jej mąż zginął w Katyniu, Halina Golczowa została aresztowana 23 września 1941 i została osadzona na Pawiaku, a następnie przetransportowana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie otrzymała numer 7591. W obozie prowadziła lekcje języka polskiego i literatury, pisała dla współwięźniarek wiersze liryczne odzwierciedlające życie w obozie. W lipcu 1943 została przeniesiona do fabryki samolotów w Neubrandenburgu, gdzie pracowała ponad siły i była zakwaterowana w nieludzkich warunkach. Zachorowała na reumatyzm i straciła oko, przeżyła tylko dzięki pomocy współwięźniów. Po wyzwoleniu obozu powróciła do kraju i zaangażowała się w pracę socjalną w domu opieki. Równocześnie zaczęła tworzyć poezję dla dzieci, współpracowała z pismami dziecięcymi Świerszczyk i Płomyczek, opublikowała również tom swoich wierszy. W związku ze stale pogarszającym się stanem zdrowia pod koniec życia opiekowała się nią przyjaciółka z obozu Olga Nider-Dickman^[2]. Zmarła w wieku 62 lat, została pochowana w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kw. 159, rząd 5, grób 8)^[3].

Halina Golczowa
Data i miejsce urodzenia	20 września 1901 Warszawa
Data i miejsce śmierci	22 października 1963 Warszawa
Zawód, zajęcie	nauczycielka, poetka

Życiorys

Przypisy