Włośnianka gorzkawa

Włośnianka gorzkawa (Hebeloma sordescens Vesterh.) – gatunek grzybów należący do rodziny pierścieniakowatych (Strophariaceae)^[1].

Włośnianka gorzkawa

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	pierścieniakowate
Rodzaj	włośnianka
Gatunek	włośnianka gorzkawa
Nazwa systematyczna
Hebeloma sordescens Vesterh. Nordic Jl Bot. 9(3): 307 (1989)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hebeloma, Strophariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1989 r. Jan Vesterholt pod drzewami liściastymi w Niemczech. Wskazał holotyp. Taksonem bazowym był Hebeloma testaceum (E.M. Fries) L. Quélet sensu Lange, 1938^[1].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[2]

Blaszki

Bardzo gęste, brzeżnie osadzone, średniej szerokości, początkowo białe, następnie gliniaste. Krawędzie pod soczewką orzęsione, bez kropelek^[3].

Trzon

Wysokość 25–90 mm, grubość 4–8 mm, maczugowaty, często nieco bulwiasty, rozszerzający się do 6–13 mm u nasady. Powierzchnia lekko łuszcząca się w górnej części ku nasadzie, wyraźnie włóknista, biała, w dolnej części po uszkodzeniu lub u starszych okazów sepiowa^[3].

Miąższ

Początkowo biały, szybko zmieniający kolor z gliniastego na sepiowy od nasady trzonu. Ma zapach rzodkwi i smak wyraźnie rzodkiewkowy i gorzki^[3].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki są migdałowate do cytrynowatych i silnie dekstrynoidalne^[3].

Gatunki podobne

Włośniankę gorzkawą łatwo rozpoznać po gęsto rozmieszczonych blaszkach, silnej reakcji dekstrynoidalnejj zarodników i tendencji do czernienia po wyschnięciu. Unikalną jej cechą jest także to, że jej eksykaty są całkowicie czarne^[3].

Występowanie

Podano stanowiska w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Australii^[4]. Na terenie Polski w literaturze naukowej do 2003 r. podano 7 stanowisk^[2], w późniejszych latach podano wiele następnych^[5]. Grzyb mykoryzowy. Rośnie na ziemi, w wilgotnych miejscach pod drzewami liściastymi, zwłaszcza pod brzozami, ale także dębami, leszczyną i prawdopodobnie bukami^[3]. W Polsce owocniki od czerwca do października^[2].