Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Heinkel He 219
Niemiecki myśliwiec nocny z II wojny światowej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Heinkel He 219 Uhu – nocny samolot myśliwski, konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej.
Konstruktorzy z zakładów Heinkla zaproponowali 28 kwietnia 1940 roku projekt P.1055 szybkiego wysokościowego samolotu rozpoznawczego z kabiną ciśnieniową, także przewidzianego w wersji bombowca lub myśliwca, któremu RLM nadało oznaczenie He 219[2]. Układ konstrukcyjny projektowanego samolotu, wzorowany na przedwojennym prototypie He 119, był jednak zupełnie inny od ostatecznego, gdyż miał być napędzany jednym umieszczonym wewnątrz kadłuba silnikiem Daimler Benz DB 613 o mocy 3600 KM , napędzającym jedno śmigło przeciwbieżne[3]. W toku ewolucji projektu zmieniono układ z dolnopłata na średniopłat i wprowadzono podwozie trójkołowe[2]. 13 lutego 1941 roku makieta samolotu została poddana inspekcji przez RLM[2]. Obliczeniowa prędkość wynosiła 680 km/h, a masa 14 200 kg[2]. Silnik DB 613 (złożony z dwóch połączonych silników DB 603) jednak nie osiągnął gotowości i 25 czerwca 1941 roku ministerstwo nakazało wstrzymanie prac[4]. Projekt uratowało zapotrzebowanie na szybki nocny myśliwiec, w związku z nasilającymi się nocnymi nalotami RAF[4]. Z uwagi na trudność w zsynchronizowaniu uzbrojenia ze śmigłem, a także kłopoty jakie sprawiały podwójne silniki w He 177, zdecydowano się zmienić układ na klasyczny dwusilnikowy, z silnikami w skrzydłach[4]. Charakterystyczną cechą samolotu stał się kadłub o wąskim profilu dla zmniejszenia oporów aerodynamicznych i dwuosobowa kabina załogi w samym nosie kadłuba dla uzyskania możliwie najlepszej widoczności, przy czym operator radaru siedział za pilotem tyłem do niego[4]. Oznaczenie projektu zmieniono na P.1060[4].
Pierwszy lot odbył się 15 listopada 1942 roku, a chrzest bojowy przeszedł w nocy z 11 na 12 czerwca 1943 roku. Wyposażony był w radar krótkiego zasięgu – FuG 212 Liechtenstein C- 1, a następnie Liechtenstein C-1, SN-2. Samoloty były produkowane w Schwecht, planowano również produkcję w Mielcu, ale okazało się to niemożliwe z powodu braku wykwalifikowanego personelu. Pomimo znacznej skuteczności w zwalczaniu alianckich bombowców, produkcję tego myśliwca wstrzymano w maju 1944 roku na korzyść Ju 88 G i Dornier Do 335. Były przewidywane wersje rozwojowe tego samolotu: He 219C oraz He 319 i 419. Ogółem wyprodukowano 268 samolotów (oraz 20 prototypów)[5]. Według innych źródeł, razem z prototypami powstało 315 samolotów; maksymalnie zbudowano 36 w styczniu 1945 roku[6].
Najważniejsze wersje:
- He 219A-5/R1 uzbrojona w dwa działka MG 151 20 mm, dwa działka MK108 30 mm oraz dwa działka MK 108 „Schräge Musik”
- He 219A-5/R3 uzbrojona w dwa działka MG 151 20 mm, dwa działka MK108 30 mm oraz dwa działka MK 108 „Schräge Musik”
- He 219A-6 przeznaczony do zwalczania brytyjskich samolotów De Havilland Mosquito, pozbawiony opancerzenia i z uzbrojeniem zredukowanym do czterech działek MG 151 20 mm. Napęd stanowiły silniki DB 603 L wyposażone w dwustopniową sprężarkę mechaniczną o mocy startowej 1287 kW (1750 KM). Samolot osiągał 650 km/h.
- He 219 A-7 wersja o zwiększonym opancerzeniu, kabiną ciśnieniową, obaj członkowie załogi zajmowali fotele wyrzucane. Wyposażenie radiowe było bardzo bogate: radar FuG 220 Lichtenstein SN-2 oraz FuG 218 Neptun, odbiornik radiowy FuG 10P, urządzenie identyfikacyjne „swój – obcy” FuG 25 a. Na uzbrojenie składały się cztery działka MG 108 i MK 103 30mm oraz dwa działka MG 151 kalibru 20 mm (He 219 A-7/R-1).
Remove ads
Służba
Ocenia się, że He 219 miał jedynie nieco lepsze osiągi od konkurencyjnego myśliwca nocnego Ju 88G, dzięki mniejszemu oporowi aerodynamicznemu, przy podobnej masie startowej i silnikach[6]. He 219 miał montowane nieco uboższe wyposażenie radioelektroniczne, w tym nie posiadał namiernika brytyjskich radarów nawigacyjnych FuG 350 Naxos Z[6]. Zaletą Ju 88G było jednak oparcie na znanej konstrukcji produkowanego masowo bombowca, ułatwiające produkcję, a także trzyosobowa załoga, dające lepsze możliwości wykrywania celów w nocy[6]. Zaletą He 219 były zaś fotele wyrzucane[6].
Po wojnie Wielka Brytania przejęła 54 sprawne samoloty, z których większość złomowano, a pięć przekazano do testów w Wielkiej Brytanii i trzy do USA[6]. Jeden He 219A-2 został zachowany w USA do celów muzealnych w muzeum Smithsonian w Waszyngtonie[6]. Dwa samoloty zostały przejęte przez Czechosłowację i wcielone do służby pod oznaczeniem L-79, używane do patrolowania granic[6].
Remove ads
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads