Henry Wigley

Henry Rodolph Wigley (ur. 2 lutego 1913 w Fairlie, zm. 15 września 1980 w Christchurch) – nowozelandzki pilot lotniczy i przedsiębiorca.

Henry Wigley

Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1913 Fairlie
Data i miejsce śmierci	15 września 1980 Christchurch
Przyczyna śmierci	zawał mięśnia sercowego
Zawód, zajęcie	przedsiębiorca, pilot lotniczy
Narodowość	Nowa Zelandia
Odznaczenia

Życiorys

Henry Wigley urodził się 2 lutego 1913 roku w Fairlie^[1]. Ukończył Christ’s College w Christchurch. Przed skończeniem 20 roku życia rozpoczął naukę pilotażu lotniczego, w październiku 1935 roku uzyskując licencję A pilota lotniczego. Na początku lat 30. XX wieku został zatrudniony w założonej przez jego ojca, Rodolpha Wigleya, firmie Mount Cook Tourist Company^[1].

Uprawiał narciarstwo. W latach 1936–1937 był kapitanem narciarskiej reprezentacji Nowej Zelandii, a w 1936 roku został mistrzem tego kraju w zjeździe^[1]. W roku 1935 i 1938 zdobywał złote medale odbywających się na Mount Cook Ski Jump mistrzostw Nowej Zelandii w skokach narciarskich^[2], w 1937 roku brał też udział w zawodach międzynarodowych z udziałem amerykańskich narciarzy^[3], zajmując w otwartym konkursie skoków o mistrzostwo kraju 6. pozycję (drugą wśród Nowozelandczyków)^[4].

W 1938 roku został pilotem komercyjnym w niewielkiej linii lotniczej Mount Cook Airline^[1]. W lutym 1940 roku wstąpił do Royal New Zealand Air Force. Przez kolejne dwa lata zajmował się szkoleniem przyszłych lotników w okolicach Dunedin, w sumie przygotowując ponad 100 Nowozelandczyków do roli pilotów lotniczych. Następnie do końca II wojny światowej był pilotem myśliwskim nad Pacyfikiem – najpierw w Dywizjonie 12, później pełniąc rolę dowódcy Dywizjonu 19, a następnie dowodząc grupą 4 dywizjonów mających bazę na Wyspie Bougainville’a^[1]. W uznaniu dla jego działań w czasie II wojny światowej, 11 stycznia 1946 roku otrzymał tytuł wojskowego Oficera Orderu Imperium Brytyjskiego (OBE)^[5].

Po zakończeniu działań wojennych został współzałożycielem, a później prezydentem aeroklubu w Timaru (ang. South Canterbury Aero Club). Był też pionierem ratownictwa lotniczego w Alpach Południowych. Wkrótce później jednak poświęcił się pracy w założonej przez jego ojca firmie, która przyjęła wówczas nazwę Mount Cook and Southern Lakes Tourist Company (w 1976 roku przemianowano ją z kolei na Mount Cook Group)^[1], w której objął funkcję dyrektora zarządzającego^[6]. W kolejnych latach zajmował się popularyzacją narciarstwa, a także rozwojem turystyki i transportu. W połowie lat 50. XX wieku wprowadził do użytku zmodyfikowaną wersję samolotu, wyposażając go, oprócz kół, w drewniane płozy (jako pierwszy na półkuli południowej – 22 września 1955 roku tak przygotowaną maszyną wylądował na Lodowcu Tasmana zapoczątkowując nowy sposób transportu na obszar Alp Południowych. W czasie jego działalności Mount Cook Group stała się największą prywatną organizacją turystyczną w Nowej Zelandii^[1].

14 czerwca 1969 roku za zasługi na rzecz rozwoju turystyki przyznano mu tytuł cywilnego Komandora Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)^[7], a za zasługi na rzecz rozwoju turystyki, podróżowania oraz przemysłu lotniczego został awansowany do tytułu cywilnego Rycerza Komandora Orderu Imperium Brytyjskiego (KBE)^[8].

Opublikował dwie książki – „Ski-plane adventure” (1965) oraz „The Mount Cook way” (1979)^[1].

15 września 1980 roku podczas gry w golfa w Christchurch doznał zawału mięśnia sercowego i zmarł^[1].

Życie prywatne

Jego rodzicami byli Rodolph Wigley i Jessie Christie Wigley (z domu Grant)^[9][1]. 16 września 1939 roku w Timaru poślubił Isabellę Jessie Allport, z którą miał później pięcioro dzieci (jednego syna i cztery córki)^[9].