Henryk Gaworski

Henryk Gaworski (ur. 13 stycznia 1928 w Zawadowie k. Bełchatowa, zm. 7 sierpnia 2002 w Warszawie) – polski poeta, prozaik i działacz kulturalny.

Henryk Gaworski

Data i miejsce urodzenia	13 stycznia 1928 Zawadów
Data i miejsce śmierci	7 sierpnia 2002 Warszawa
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Dziedzina sztuki	poezja
Odznaczenia

Grób Henryka Gaworskiego na Cmentarzu Północnym w Warszawie

Życiorys

Syn Stanisława i Zofii z domu Książek^[1]. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnym nauczaniu, a następnie został żołnierzem Armii Krajowej^[2]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, a po jego upadku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie był więziony w obozach pracy w Altengrabow, Pirmasens, Wetzlar i Giessen^[2].

W 1945 powrócił do Warszawy^[2]. Debiutował w 1950 na łamach prasy jako poeta. W 1952 ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1968–1984 był redaktorem naczelnym tygodnika „Barwy”. Pracował też m.in. w redakcji „Życia Warszawy” oraz w Polskim Radiu.

Był członkiem POP i egzekutywy PZPR w Związku Literatów Polskich. Według zasobów archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej był kontaktem operacyjnym służb specjalnych PRL ps. Grześ^[3].

W latach 90. współpracował z Andrzejem Lepperem i partią Przymierze Samoobrona^[4]. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z płockiej listy utworzonego przez to ugrupowanie komitetu Samoobrona – Leppera^[5].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Północnym na Wólce Węglowej (kwatera S-II-7-8-7)^[6].

Twórczość

• Przed nami życie (poezje)
• Rytm serca (poezje)
• Właśnie róża (poezje)
• Odwiedziny (opowiadania) 1964
• Oczarowani (powieść) 1967
• Fotografia mówi prawdę (powieść) 1969
• Rodowód (powieść) 1969
• Gorące barwy (poezje)
• Ogólnie i osobiście (felietony)
• Nasz dom (szkice)
• Nazwanie życia (poezje)
• Jelenie jedzą klejnoty (powieść) 1978
• Na ostrzu brzytwy (opowiadania) 1986
• Skrzydła i kamienie (poezje)
• Skrzaty z wiejskiej chaty (utwory dla dzieci)
• Zielone ludziki (utwory dla dzieci)

Krytyka

Książka Jelenie jedzą klejnoty doczekała się recenzji pióra Stanisława Barańczaka opublikowanej najpierw w prasie podziemnej, a potem w tomie Książki najgorsze. Według tej recenzji, proza Henryka Gaworskiego jest „smakowita jak sztuczny miód i pożywna jak masło Śniadaniowe”^[7].

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[8]