Henryk Gruth

Henryk Jerzy Gruth (ur. 2 września 1957 w Nowym Bytomiu) – polski hokeista, czterokrotny olimpijczyk, trener.

Henryk Gruth

Henryk Gruth (1979)
Data i miejsce urodzenia	2 września 1957 Nowy Bytom
Obywatelstwo	Polska
Wzrost	183 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1970-1980 GKS Katowice 1980-1985 GKS Tychy 1985-1986 ZSC Lions Zurich 1986-1988 GKS Tychy 1989-1990 ZSC Lions Zurich 1991-1992 GKS Tychy 1993-1994 Tysovia Tychy
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1974-1994 Polska 248 (21)

Henryk Gruth, Busko-Zdrój, 4 listopada 2023 r.

Henryk Gruth (z prawej) po finale Pucharu Polski 2019. Obok Aleksiej Trandin

Marek Marcińczak, Leszek Lejczyk, Henryk Gruth, Mieczysław Jaskierski, Gabriel Samolej, Jacek Szopiński, Józef Batkiewicz i Mieczysław Nahuńko (w kolejności od lewej do prawej) uczestniczyli w ostatnim pożegnaniu hokeisty i trenera Jerzego Mruka na cmentarzu w Busku-Zdroju 4 listopada 2023 r.

Życiorys

Urodził się w Halembie, wówczas w Nowym Bytomiu, obecnie dzielnicy Rudy Śląskiej^[1] w rodzinie Józefa i Marii z d. Zdebel. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Rudzie Śląskiej (1976) oraz AWF w Katowicach (1987, kierunek wychowanie fizyczne)^[2].

Kariera sportowa

Jeden z najwybitniejszych zawodników w historii polskiego hokeja na lodzie. Podczas 22 sezonów w polskiej I lidze rozegrał 628 mecze (4. miejsce w klasyfikacji wszech czasów), strzelając 134 gole. W latach 1983 i 1988 zdobywca Złotego Kija dla najlepszego hokeisty w kraju.

W reprezentacji Polski zadebiutował jako 17-letni junior w 1974. W latach 1974-1994 wystąpił 248 razy^[3] (rekordzista kadry), zdobywając 54 bramki i 109 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej. Kapitan reprezentacji w latach 1982–1994.

Czterokrotny uczestnik igrzysk olimpijskich: Lake Placid 1980, Sarajewo 1984, Calgary 1988, Albertville 1992. Dwukrotny chorąży polskiej ekipy olimpijskiej: w 1988 i 1992^[4]. Uczestnik 15 turniejów Mistrzostw Świata w latach 1975-1993^[2].

Po wygraniu przez Polskę turnieju mistrzostw świata Grupy B w 1985 i uzyskanym awansie do Grupy A został odznaczony Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe^[5].

Po zakończeniu czynnego uprawiania hokeja zaczął pracować jako trener. W latach 1994–1996 pełnił funkcję asystenta selekcjonera narodowej kadry Polski Władimira Safonowa, po czym w 1996 wyjechał do Niemiec. W 1997 trafił do Szwajcarii, gdzie początkowo prowadził tamtejsze kluby trzecioligowe i drugoligowe. Ostatecznie trafił do ekstraligowego ZSC Lions, w którym przez trzy lata szkolił pierwszy zespół seniorów, a później zajął się opracowywaniem koncepcji i nadzorowaniem szkolenia młodzieży, trenowaniem grup juniorskich oraz asystowaniem szkoleniowcowi drugiej drużyny seniorów. W sezonie 1994/1995 pełnił funkcję asystenta głównego trenera pierwszej drużyny seniorów, która zdobyła wicemistrzostwo Szwajcarii. Podczas jego pracy drużyna juniorska zdobyła siedmiokrotnie mistrzostwo w lidze Elite A podczas 10 sezonów^[6]. W 2020 zakończył pracę w klubie ZSC i postanowił powrócić do Polski^[7].

W 2006 – jako pierwszy i jedyny do tej pory Polak – został przyjęty do Galerii Sławy IIHF Międzynarodowej Federacji Hokeja na Lodzie.

Życie prywatne

Działacz samorządowy w Tychach. Żonaty z Danutą, ojciec trojga dzieci^[2].

27 września 2007 otrzymał tytuł honorowego obywatela Rudy Śląskiej^[8].

Sukcesy

Reprezentacyjne

• Awans do mistrzostw świata Grupy A: 1978, 1985, 1987, 1991

Indywidualne

• Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 1987#Grupa B:
  • Skład gwiazd turnieju^[9]
• Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 1989#Grupa A:
  • Jeden z trzech najlepszych zawodników reprezentacji w turnieju^[10]
• Zdobywca Złotego Kija dla najlepszego polskiego hokeisty (1983, 1988)
• wicemistrz Polski (GKS Tychy, 1988)