Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Henryk Piotr Kossowski
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Henryk Piotr Kossowski herbu Dołęga[1] (ur. 21 stycznia 1828 w Warszawie, zm. 2 maja 1903 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, tłumacz dzieł religijnych, rektor Akademii Duchownej w Warszawie w latach 1863–1867, biskup pomocniczy płocki w latach 1884–1889, biskup pomocniczy kujawsko-kaliski w latach 1889–1903.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 21 stycznia 1828 w Warszawie w rodzinie Maurycego i Pelagii z Ciszewskich. Po śmierci rodziców zaopiekował się nim hrabia Józef Łubieński[1]. W latach 1839–1846 kształcił się w zakresie szkoły średniej, najpierw w gimnazjum we Wrocławiu, a następnie w gimnazjum w Lesznie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości[1][2]. W latach 1847–1851[2] odbył studia na wydziale prawa uniwersytetu w Berlinie, po czym został zarządcą cukrowni w dobrach Sanguszków na Podolu[1]. W 1852 rozpoczął studia w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim, które od następnego roku kontynuował w Akademii Duchownej w Petersburgu[1], gdzie w 1857 uzyskał magisterium z teologii[2]. 13 marca 1857 otrzymał święcenia diakonatu[3], a 23 marca 1857[4] został w Petersburgu[5] wyświęcony na prezbitera[4] przez arcybiskupa metropolitę mohylewskiego[6] Wacława Żylińskiego[4].
W latach 1857–1859[2] pracował w seminarium duchownym w Mińsku jako wykładowca łaciny i spowiednik kleryków[1]. W latach 1860–1863 był duszpasterzem akademickim i proboszczem w Dorpacie. Na tej placówce rozpoczął budowę kościoła, założył szkołę katolicką i ochronkę, a także należał do Estońskiego Towarzystwa Naukowego[1]. Od 1863 piastował urząd rektora Akademii Duchownej w Warszawie, gdzie wykładał teologię pastoralną i egzegezę biblijną Starego Testamentu[2]. Stanowiska na uczelni został pozbawiony w 1867 w związku z jej zamknięciem przez władze carskie[1]. Zajął się wtedy pracą naukową i odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej[2]. Od 1871 przez 13 lat był proboszczem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny na Lesznie w Warszawie[1]. W 1864 został kanonikiem honorowym sejneńskim[4].
24 marca 1884 papież Leon XIII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji płockiej[1] ze stolicą tytularną Serra[3]. Święcenia biskupie otrzymał 13 lipca 1884 w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu[7]. Konsekrował go Aleksander Gintowt-Dziewałtowski, arcybiskup metropolita mohylewski, w asyście Szymona Marcina Kozłowskiego, biskupa diecezjalnego łuckiego i żytomierskiego, i Antanasa Baranauskasa, biskupa pomocniczego żmudzkiego[3]. Po święceniach pozostał w Warszawie. Do Płocka przeniósł się po śmierci miejscowego biskupa diecezjalnego Kaspra Borowskiego, skąd jako wikariusz kapitulny zarządzał diecezją w latach 1885–1889[2].
30 grudnia 1890[5] został przeniesiony na urząd biskupa pomocniczego diecezji kujawsko-kaliskiej[1]. W 1896 ponownie został wybrany wikariuszem kapitulnym diecezji płockiej, jednak tym razem funkcji nie objął[1]. W diecezji kujawsko-kaliskiej w 1897 został mianowany oficjałem, a po ustąpieniu z urzędu biskupa diecezjalnego Aleksandra Bereśniewicza od marca do grudnia 1902 sprawował urząd wikariusza kapitulnego[2].
Przetłumaczył około 20 dzieł religijnych, m.in. pisma św. Teresy z Ávili, a także dokonał korekty redakcyjnej przekładu Biblii Jakuba Wujka. Wraz z Michałem Nowodworskim założył i redagował Encyklopedię kościelną, do której napisał około 240 haseł z zakresu teologii katolickiej i historii Kościoła. Publikował kazania i mowy w „Przeglądzie Katolickim” i „Homiletyce”. Zgromadził znaczący księgozbiór liczący około 4000 woluminów, który w testamencie przekazał włocławskiemu seminarium duchownemu[2].
Zmarł 2 maja 1903 w Warszawie. 5 maja 1903 został pochowany w podziemiach katedry we Włocławku[1].
Remove ads
Wyróżnienia
W 1900 nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads