Henschel Hs 117

Henschel Hs 117 Schmetterling (pol. „motyl”) – niemiecki, sterowany radiowo przeciwlotniczy pocisk ziemia–powietrze opracowany podczas II wojny światowej przez firmę Henschel. Projekt osiągnął zaawansowany etap testów i planowano jego produkcję seryjną, nie został wdrożony do produkcji ani użyty bojowo.

Henschel Hs 117

Państwo	III Rzesza
Producent	Henschel
Rodzaj	ziemia-powietrze
Data konstrukcji	1943
Długość	4,2 m
Średnica	0,35 m
Rozpiętość	2 m
Masa	420-450 kg
Napęd	BMW 109-558
Prędkość	900 km/h
Zasięg	32 km
Naprowadzanie	radiowe komendowe
Masa głowicy	25 kg
Użytkownicy
III Rzesza

Historia rozwoju

Projekt pocisku został zaproponowany w 1941 r. przez profesora Herberta Wagnera(inne języki), znanego z prac nad pociskiem Henschel Hs 293. Przygotowana przez niego konstrukcja miała zapewnić zwalczanie samolotów operujących na pułapie od 1800 do 6000 metrów^[1]. Początkowo odrzucony przez Reichsluftfahrtministerium projekt został reaktywowany w 1943 r. w odpowiedzi na nasilające się alianckie bombardowania Niemiec. W maju 1944 r. rozpoczęto próby w locie. Przeprowadzono 59 testów, z których 23 zakończyły się sukcesem. W grudniu 1944 roku zamówiono produkcję seryjną, planując rozpoczęcie dostaw w marcu 1945 r. Zakładano, że produkcja w okresie początkowym wyniesie 150 pocisków miesięcznie, a w listopadzie 1945 r. będzie to odpowiednio 3000 miesięcznie^[2]. Na początku 1945 r. projekt został anulowany przez SS-Obergruppenführera Hansa Kammlera^[3].

Konstrukcja i działanie

Pocisk Henschel Hs 117 w muzeum RAF w Cosford

Pocisk Hs 117 miał skośne skrzydła i krzyżowe usterzenie ogonowe. Sterowanie odbywało się za pomocą tzw. „listew Wagnera” – elektromechanicznie sterowanych powierzchni aerodynamicznych umieszczonych na krawędziach skrzydeł^[4]. Długość pocisku wykosiła ok. 4,2 metra, rozpiętość skrzydeł 2 metry a masa startowa od 420 do 450 kg. Średnica kadłuba wynosiła 350 mm. Przenosił głowicę bojową o masie 25 kg^[5]. Napęd główny stanowił silnik rakietowy BMW 109-558 na paliwo ciekłe, wspomagany dwoma rakietami startowymi Schmidding 109-553 na paliwo stałe, które zapewniały łączny ciąg 17,1 kN przez 4 sekundy^[6]. Pocisk był sterowany manualnie przez operatora za pomocą systemu Kehl-Strassburg (FuG 203/230), składającego się z joysticka i celownika teleskopowego. Do naprowadzania wykorzystywano pięć częstotliwości radiowych – dwie do sterowania pionowego, dwie do poziomego, piąta częstotliwość była używana do detonacji głowicy bojowej^[7]. Do sterowania pociskiem stosowano nadajnik FuG 204 „Büren” oraz odbiornik FuG 238 „Detmold”^[8]. Dzięki dodatkowym silnikom pocisk osiągał podczas startu prędkość 1100 km/h^[9]. Prędkość marszowa wynosiła 900 km/h, jego zasięg od miejsca odpalenia wynosił ok. 32 km^[2]. Pocisk był odpalany z naziemnej, obrotowej wyrzutni^[9].

Warianty

Istniała wersja powietrze-powietrze oznaczona jako Hs 117H, przeznaczona do odpalania z samolotów takich jak Dornier Do 217, Junkers Ju 188 czy Junkers Ju 388^[10]. Wersja ta miała na celu zwalczanie wrogich bombowców na wysokościach do 5 km powyżej samolotu-nosiciela^[11].