Ignacy Fonberg

Ignacy Fonberg (ur. 1 lutego 1801 w Bielsku Podlaskim, zm. 23 października 1891 w Kijowie^[1]) – polski chemik i doktor nauk medycznych.

Ignacy Fonberg

Ignacy Fonberg
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1801 Bielsk Podlaski
Data i miejsce śmierci	23 października 1891 Kijów
profesor
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Profesura	1854
Uczelnia	Uniwersytet Wileński Akademia Medyczno-Chirurgiczna Uniwersytet Kijowski

Życiorys

Ród Fonbergów wywodził się z Warmii. Ojciec Ignacego był fabrykantem powozów i wyrobów żelaznych w Bielsku Podlaskim. W 1817 roku Ignacy Fonberg ukończył Gimnazjum Białostockie. Studia odbył na wydziale matematyczno-fizycznym Uniwersytetu Wileńskiego. W roku 1822 zastąpił na uczelni Jędrzeja Śniadeckiego, rozpoczynając pracę naukową i pedagogiczną. W 1826 roku otrzymał nominację na adiunkta, trzy lata później na profesora nadzwyczajnego. Po zlikwidowaniu Uniwersytetu Wileńskiego, został profesorem Akademii Medyczno-Chirurgicznej w Wilnie^[2].

W 1842 roku został przeniesiony na wydział lekarski Uniwersytetu w Kijowie. Stał się sławny dzięki organizowaniu otwartych wykładów publicznych, na których popularyzował nauki przyrodnicze, kursy dla lekarzy, farmaceutów i przyrodników^[2].

W 1854 roku otrzymał tytuł profesora zasłużonego. Pięć lat później przeszedł na emeryturę^[2][3].

Ważniejsze prace naukowe: Chemia z zastosowaniem do sztuk i rzemiosł (t. 1–3, Wilno 1827–1829), Słownik wyrazów chemicznych (Wilno 1825), Wykład teorii gorzenia (Wilno 1821)^[2], Wiadomość o cholerze i o sposobach oczyszczania powietrza w czasie panującej zarazy (Wilno 1830, wraz z Feliksem Rymkiewiczem)^[4], Wiadomość początkowa chemii ułożona dla klasy III szkół powiatowych (Wilno 1827, praca dwutomowa)^[2].

Zobacz też

Wykaz literatury uzupełniającej: Ignacy Fonberg.