Ignacy Miączyński (1767–1840)

Ignacy Miączyński herbu Suchekomnaty (ur. 1767, zm. 1840) – prezes Senatu w czasie powstania listopadowego, senator-wojewoda Królestwa Polskiego od 1825, senator-kasztelan od 1818, rezydent rosyjski oraz honorowy obywatel w Rzeczypospolitej Krakowskiej, członek Rządu Centralnego Wojskowego Tymczasowego Obojga Galicji w 1809.

Ignacy Miączyński

Suchekomnaty
Rodzina	Miączyńscy herbu Suchekomnaty
Data i miejsce urodzenia	15 lutego 1767 Dolsk
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1840 Miedźno
Ojciec	Władysław Miączyński
Matka	Magdalena Krzemieniecka
Żona	Salomea Suchecka
Dzieci	Henryk August Stefan Edward
Odznaczenia

Syn Władysława Miączyńskiego, konfederata barskiego, oraz Magdaleny Krzemienieckiej herbu Grzymała. Bratanek Józefa Miączyńskiego (1740–1800). Mąż Salmoneli Suchackiej h. Poraj.

W 1812 roku jako radca Głównej Izby Obrachunkowej i członek Towarzystwa Królewskiego Gospodarczo-Rolniczego przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[1].

Był jednym z założycieli Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Królestwie Polskim, którego był prezesem. Pod koniec swojego życia wstąpił do loży masońskiej w Warszawie, był jej ostatnim wielkim mistrzem. Był właścicielem trzech majątków: Pożdżenic, Miedzno, Borowe, W 1818 został doktorem honoris causa Wydziału Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Jako senator podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa^[2].

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa w 1818 oraz Orderem św. Anny z brylantami I klasy w 1825^[3]

Potomkowie

• Henryk August Miączyński (zm. 1861) – dziedzic majątku Rudniki – w 1836 r. ufundował nowy kościół we wsi Pożdżenice

Zobacz też

• Ignacy Miączyński