Ildebrando Antoniutti (ur. 3 sierpnia 1898 w Nimis, archidiecezja Udine, zm. 1 sierpnia 1974 koło Bolonii) – włoski duchowny katolicki, dyplomata watykański, kardynał.
Szybkie fakty Kraj działania, Data i miejsce urodzenia ...
Zamknij
Szybkie fakty Data konsekracji, Konsekrator ...
Sukcesja apostolska
| Data konsekracji |
29 czerwca 1936 |
| Konsekrator |
Pietro Fumasoni Biondi |
| Współkonsekratorzy |
Antonio Anastasio Rossi
Celso Benigno Luigi Costantini |
| Konsekrowani biskupi |
| Carmelo Ballester y Nieto |
15 maja 1938 |
| Arthur Douville |
29 stycznia 1940 |
| John Michael O’Neill |
7 lipca 1940 |
| Georges Cabana |
30 czerwca 1941 |
| Rosario Brodeur |
30 czerwca 1941 |
| Michael O’Reilly |
9 września 1941 |
| Norbert Robichaud |
8 września 1942 |
| Camille-André Le Blanc |
8 września 1942 |
| John Roderick MacDonald |
24 sierpnia 1943 |
| James Boyle |
6 czerwca 1944 |
| Philip Francis Pocock |
29 czerwca 1944 |
| Joseph Gerald Berry |
7 czerwca 1945 |
| Thomas John Flynn |
24 czerwca 1945 |
| William Joseph Smith |
25 lipca 1945 |
| Marie-Antoine Roy |
15 sierpnia 1945 |
| Georges-Léon Landry |
1 maja 1946 |
| James Michael Hill |
25 lipca 1946 |
| Édouard Jetté |
14 kwietnia 1948 |
| Charles-Omer Garant |
29 czerwca 1948 |
| Percival Caza |
19 października 1948 |
| Maurice Baudoux |
28 października 1948 |
| Joseph-Roméo Gagnon |
31 marca 1949 |
| Jean de Capistran Aimé Cayer |
17 września 1949 |
| Patrick James Skinner |
17 marca 1950 |
| Joseph Albertus Martin |
7 października 1950 |
| Albert François Cousineau |
16 marca 1951 |
| Émilien Frenette |
12 września 1951 |
| Gérard-Marie Coderre |
12 września 1951 |
| Bruno Desrochers |
21 września 1951 |
| Alfred Lanctôt |
6 marca 1952 |
| Louis Lévesque |
15 sierpnia 1952 |
| Philippe Lussier |
17 sierpnia 1952 |
| Léo Blais |
28 sierpnia 1952 |
| Albert Leménager |
31 sierpnia 1953 |
| Felix Romero Menjibar |
2 maja 1954 |
| Pablo Barrachina Estevan |
29 czerwca 1954 |
| Segundo Garcia de Sierra y Méndez |
14 listopada 1954 |
| Eugenio Beitia Aldazabal |
30 stycznia 1955 |
| Emilio Benavent Escuín |
13 lutego 1955 |
| Francisco Peralta y Ballabriga |
20 marca 1955 |
| José Bascuñana y López |
18 września 1955 |
| Narciso Jubany Arnau |
22 stycznia 1956 |
| Doroteo Fernández y Fernández |
3 czerwca 1956 |
| Antonio Oña de Echave |
10 czerwca 1956 |
| José Castelltort Subeyre |
17 lutego 1957 |
| González Moralejo |
4 maja 1958 |
| Angel Riesco Carbajo |
11 maja 1958 |
| Jaime Flores Martin |
1 maja 1960 |
| Francisco Planas Muntaner |
29 maja 1960 |
| José María Cirarda Lachiondo |
29 czerwca 1960 |
| Eloy Tato Losada |
25 lipca 1960 |
| Marcelo González Martín |
5 marca 1961 |
| Luis Franco Cascón |
29 kwietnia 1962 |
| William Carew |
4 stycznia 1970 |
| Abramo Freschi |
13 września 1970 |
|
| Współkonsekrowani biskupi |
| Teodosio Clemente de Gouveia |
5 lipca 1936 |
|
Zamknij
Studiował w seminarium w Udine oraz w Seminarium Papieskim w Rzymie. Przyjął święcenia kapłańskie 5 grudnia 1920. W latach 1921–1927 był wykładowcą seminarium w Udine oraz sekretarzem arcybiskupa Udine. Od 1927 w służbie dyplomatycznej Watykanu; był sekretarzem delegatury apostolskiej w Chinach, audytorem tej delegatury oraz nuncjatury w Portugalii. 24 września 1931 otrzymał tytuł honorowego szambelana papieskiego.
19 maja 1936 został mianowany arcybiskupem tytularnym Sinnada di Frigia i wyznaczony na delegata apostolskiego w Albanii; sakry biskupiej udzielił mu 29 czerwca 1936 w Rzymie kardynał Pietro Fumasoni Biondi, prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. W lipcu 1937 Antoniutti został mianowany specjalnym wysłannikiem papieskim w Hiszpanii, w związku z trwającą tam wojną domową.
Od lipca 1938 do października 1953 delegat apostolski w Kanadzie i Nowej Fundlandii; 1953–1963 nuncjusz w Hiszpanii.
19 marca 1962 został kreowany przez papieża Jana XXIII kardynałem, otrzymał tytuł prezbitera S. Sebstiani ad Catacumbas. Brał udział w obradach soboru watykańskiego II, a także w konklawe 1963 po śmierci papieża Jana. 26 lipca 1963 został mianowany prefektem Kongregacji Zakonów.
Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów (1967, 1969, 1971); we wrześniu 1973 zrezygnował z funkcji prefekta Kongregacji, został jednocześnie promowany na kardynała-biskupa i otrzymał diecezję kardynalską Velletri.
Zginął w wypadku samochodowym, został pochowany w kościele parafialnym w rodzinnym Nimis.
