Ingeborg Hunzinger

Ingeborg Hunzinger (ur. 3 lutego 1915 w Berlinie, zm. 19 lipca 2009 tamże)^[1] – niemiecka rzeźbiarka.

Ingeborg Hunzinger

Fotografia z 2008
Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1915 Berlin
Data i miejsce śmierci	19 lipca 2009 Berlin
Narodowość	niemiecka
Dziedzina sztuki	rzeźbiarstwo

Miejsce spoczynku Ingeborg Hunzinger w grobie rodziny Franck, na cmentarzu Alter Friedhof Wannsee w Berlinie

Die Erde (Ziemia), 1974 r., rzeźba w berlińskim parku Monbijou.

Letnie studio rzeźbiarki w dzielnicy Berlin-Rahnsdorf

Życiorys

Hunzinger urodziła się jako Ingeborg Franck z żydowskiej matki. W 1932 r., mając 17 lat dołączyła do partii komunistycznej. Rozpoczęła studia w dziedzinie sztuki w 1935 roku. W 1938/39 roku była wiodącą uczennicą Ludwiga Kaspera. W 1939 r. Naziści uniemożliwili jej dalsze studiowanie, więc wyemigrowała do Włoch. Tam poznała niemieckiego malarza Helmuta Ruhmera. W 1942 r. musieli wrócić do Niemiec. Mieli dwoje dzieci. Jednak ze względu na żydowskie pochodzenie Ingeborg nie wolno im było wziąć ślubu. Ruhmer zginął w ostatnim roku II wojny światowej. W połowie lat pięćdziesiątych Ingeborg poślubiła Adolfa Hunzingera, z którym miała trzecie dziecko. Po rozwodzie z Hunzingerem wyszła za mąż za rzeźbiarza Roberta Riehla w połowie lat sześćdziesiątych. Hunzinger wznowiła studia artystyczne we Wschodnim Berlinie we wczesnych latach pięćdziesiątych; była wiodącą uczennicą Fritza Cremera i Gustava Seitza. Uczyła w szkole artystycznej w Berlinie-Weißensee i pracowała od 1953 roku jako wolna artystka. Dołączyła później do Partii Demokratycznego Socjalizmu (PDS) następczyni reżimowej Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec (SED). Wzbudziła w partii w 1995 r. kontrowersje poprzez promowanie postaci Róży Luksemburg (zm. 1919), jako antystalinistki i osoby walczącej z partyjnym establishmentem. Postawiła jej rzeźbę przed siedzibą partii, bez wiedzy kierownictwa^[2]. Hunzinger była babcią pisarki Julii Franck.

Wykonała grupę rzeźb „Block der Frauen”, upamiętniających protest żon uwięzionych Żydów na Rosenstraße, który miał miejsce na przełomie lutego i marca 1943 r.

Wybrane prace

• 1958: Vater und Kind, rzeźba w Müggelpark, Berlin-Friedrichshagen, Josef-Nawrocki Straße
• 1959: Mutter mit Kindern, rzeźba z piaskowca w Auerdreieck, Berlin-Friedrichshain
• 1955–1965: prace plastyczne dla Leuna-Werke^[3]
• 1964: Künstlerischer Tanz, rzeźba, Lipsk, Bayrischer Platz
• 1966: Tugenden und Laster des Sozialismus (Cnoty i przywary socjalizmu), płaskorzeźba z terakoty w Funkwerk Köpenick, Berlin-Köpenick, Wendenschloßstraße 142
• 1970: Stürzende (Zbieżność) rzeźba z piaskowca w mieście Parchim (w parku między szkołą Goethego a szpitalem) dla uczczenia ofiar marszu śmierci z obozu koncentracyjnego Sachsenhausen w kwietniu 1945 r.
• 1974: Die Erde (Ziemia), rzeźba w parku Monbijou w berlińskiej dzielnicy Mitte oraz w Ostseebad Wustrow, Strandstraße.
• 1979: Frauen, rzeźba z piaskowca (Gesamthöhe mit Sockel 1,90 m), Berlin-Marzahn, Quartier Südspitze, Märkische Allee 68^[4]
• 1979: Mutter und Kind, rzeźba z piaskowca, Museum der Stadt Parchim (pierwotnie: Mönchhof Parchim)
• 1980: Die Sinnende, rzeźba w Schlosspark Alt-Biesdorf, Berlin-Biesdorf
• 1982: Jugend oder Der Jüngling, rzeźba z piaskowca przedstawiająca sylwetkę młodego mężczyzny (Gesamthöhe mit Sockel 3,50 m), Berlin-Marzahn, Quartier Erholungspark, Schragenfeldstraße
  Poprzez rzeźbę Der Jüngling umieszczoną w zielonym obszarze Bäckerpfuhl został przedstawiony temat wieku człowieka^[5]
• 1985: Die Geschlagene, rzeźba, Berlin-Marzahn, Marzahner Promenade^[6].
• 1985: Sich Aufrichtende, rzeźba, Berlin-Marzahn, Marzahner Promenade^[6]
• 1985: Älteres Paar, rzeźba z piaskowca (Gesamthöhe mit Sockel 2,50 m), Berlin-Marzahn, Quartier Erholungspark,
• 1987: Die sich Erhebende, dla ratusza dzielnicy Köpenick, Berlin-Köpenick
  W 2015 r. rzeźbę usunięto z urzędu dzielnicy i pierwotnie planowano umieścić ją w mniej uczęszczanej lokalizacji – „Bellevue Park”. Ale w sierpniu tego roku postanowiono postawić ją z powrotem w pierwotnej lokalizacji, „Luisenhain”^[7].
• 1988–1995: Paar, im Jahr 2003 aufgestellt, Berlin-Marzahn, Gärten der Welt.
  Grupa z piaskowca. Przedstawia mężczyznę siedzącego na podłodze, z którego objęć uwalnia się kobieta, zostawiając go – była darem od artystki dla dzielnicy^[8]
• 1991: Die Sphinx, rzeźba w Mutter Fourage, Berlin-Wannsee, Chausseestraße 15a
• 1991: Sich Befreiender, rzeźba, Berlin-Marzahn, Marzahner Promenade
  Trzy figury Die Geschlagene, Die sich Aufrichtende oraz Der sich Befreiende tworzą razem Pomnik komunistów i antyfaszystowskich bojowników ruchu oporu, który winien być widziany ponad schodami^[6].
• 1993: Umschlungenes Paar (Obejmująca się para), rzeźba na dziedzińcu upamiętniająca krwawy tydzień Köpenick w czerwcu 1933, Berlin-Köpenick, Puchanstraße 12
• 1995: Block der Frauen, rzeźba na berlińskiej ulicy Rosenstraße upamiętniająca protest kobiet żądających zwolnienia swych mężów-Żydów na Rosenstraße (1943 r.).
• 1996: Keramikreliefs, Karl Liebknecht i Mathilde Jacob przy wejściu do wydawnictwa Neues Deutschland, Franz-Mehring-Platz 1, Berlin
• 1996: Älteres Paar, w parku Püttbergeweg, Berlin-Rahnsdorf
• 1997: Pegasus, postawiony za Strandhalle Ahrenshoop
• 1998: Der Sizilianische Traum, w hotelu „Alexander Plaza”, Berlin-Mitte
• 1998: Der Klang, w teatrze Gendarmenmarkt, Berlin-Mitte
• 1999: Die böse Wolke, rzeźba za kościołem Dorfkirche, Berlin-Rahnsdorf, Dorfstraße