Instrumentologia

Instrumentologia, inaczej organolologia^[1] – dział muzykologii, którego przedmiotem jest historia instrumentów muzycznych, rozwój ich konstrukcji, właściwości akustycznych i odtwórczych, technologia wytwarzania oraz klasyfikacja.

Nie mylić z: instrumentoznawstwo.

Lew Termen, 1924

Quadrangularus Reversum, Harry Partch ±1960

Moodswinger, Yuri Landman, 2006

Instrumentologia wyodrębniła się jako samodzielna gałąź nauki w drugiej połowie XIX wieku. Prekursorami instrumentologii są Victor-Charles Mahillon, Georg Kinsky i Curt Sachs.

Polscy instrumentolodzy: Adolf Chybiński, Andrzej Panufnik, Zdzisław Szulc, Józef Reiss, Jadwiga Sobieska, Marian Sobieski, Włodzimierz Kamiński, Jerzy Gołos, ks. Jan Chwałek, Jerzy Erdman, Maria Szymanowicz, Beniamin Vogel.

W 1984 roku powołana została na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II Katedra Instrumentologii, w ramach Instytutu Muzykologii (obecnie Instytut Nauk o Sztuce^[2]).

Zobacz też

• organoznawstwo