Interferon beta-1b

Interferon beta-1b (IFN-β1b) – rodzaj białka z grupy interferonów. Stosowany do leczenia stwardnienia rozsianego. Znany pod nazwami handlowymi Betaferon (rynek europejski) lub Betaseron (rynek amerykański i kanadyjski)^[1].

Działanie Betaferonu

Stwardnienie rozsiane jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego (mózg i rdzeń kręgowy) i jej dokładna przyczyna nie jest znana. Uważa się, że ważną rolę w procesie, który uszkadza OUN, odgrywa nieprawidłowa odpowiedź układu immunologicznego organizmu.

Wykazano, że interferon beta-1b modyfikuje odpowiedź układu immunologicznego, co sprzyja zmniejszaniu aktywności choroby.

Wskazania do stosowania Betaferonu

Betaferon jest wskazany do stosowania wśród pacjentów, u których po raz pierwszy wystąpiły objawy wskazujące na wysokie ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego. Przed rozpoczęciem leczenia lekarz wykluczy wszelkie inne powody, które mogłyby tłumaczyć wystąpienie tych objawów^[2].

Betaferon wskazany jest również w leczeniu ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego u pacjentów leczonych ambulatoryjnie (zdolnych do poruszania się bez pomocy), u których w ciągu ostatnich dwóch lat wystąpiły co najmniej dwa rzuty choroby z całkowitym lub częściowym ustąpieniem zaburzeń neurologicznych^[2]. W tej grupie pacjentów betaferon zmniejsza częstość oraz stopień nasilania rzutów choroby, jak również liczba przypadków wymagających hospitalizacji oraz wydłuża okres remisji.

Betaferon wskazany jest ponadto u pacjentów wtórnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego w czynnym stadium choroby, potwierdzonym rzutami^[2]. U tych pacjentów Betaferon zwalnia postęp niesprawności oraz zmniejsza częstotliwość rzutów choroby.