Józef Pisarski

Józef Pisarski (ur. 15 czerwca 1913 w Łodzi, zm. 8 grudnia 1986 tamże) – polski bokser, wicemistrz Europy z 1939 roku, wielokrotny mistrz Polski w boksie, olimpijczyk^[1].

Józef Pisarski

Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1913 Łódź
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1986 Łódź
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa Europy srebro Dublin 1939 waga średnia Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1933 waga półśrednia brąz Łódź 1936 waga średnia złoto Poznań 1937 waga średnia złoto Łódź 1938 waga średnia srebro Warszawa 1948 waga średnia

Grób Józefa Pisarskiego na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Łodzi

Życiorys

Urodził się w 1913 roku w Łodzi w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu 7-klasowej szkoły powszechnej pracował jako praktykant w łódzkich Zakładach Ślusarsko-Mechanicznych Andrzejczaka. W 1932 przeniósł się do Warszawy podejmując pracę na stanowisku tokarza w Państwowych Zakładach Lotniczych (PZL)^[2]. W 1935 roku odbył służbę wojskową w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W 1937 przeszedł do cywila, ukończył Wieczorowe Kursy Szkoły Techniczno-Przemysłowej dzięki czemu podjął pracę w Zakładach Bawełnianych L.Geyera w Łodzi^[2].

Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku. Zmobilizowany w stopniu starszego strzelca drużyny ckm w 18 Pułku Piechoty. Został ranny w walce pod Hrubieszowem, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej. Skierowano go do obozu jenieckiego w Starogardzie, a następnie do pracy przymusowej w Prusach^[2]. W 1943 roku wysłany do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie, a później także do obozów w Fuldzie oraz Nowogardzie. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do Łodzi podejmując pracę ślusarza w Zakładach Bawełnianych L. Geyera^[2].

Kariera sportowa

Sportem zainteresował się w czasie nauki w szkole podstawowej. Grał w piłkę nożną w amatorskich drużynach piłkarskich. W 1927 roku wstąpił do łódzkiego Sokoła regionalnego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”^[2]. Rozpoczął tam swoje pierwsze treningi bokserskie pod okiem sokolskiego instruktora Jana Gryca. Równolegle występował w barwach Sokoła w biegach na średnim dystansie. W okresie międzywojennym brał udział w biegach rozstawnych "Kuriera Łódzkiego"^[2].

Pierwszym tytułem bokserskim jaki zdobył było wicemistrzostwo Łodzi w roku 1930. Trzy razy zdobywał mistrzostwo Polski: w 1933 w wadze półśredniej, a w 1937 i 1938 w wadze średniej. Był wicemistrzem w wadze średniej w 1948 i brązowym medalistą w 1936 (w tej samej wadze)^[1].

Startował w igrzyskach olimpijskich w Berlinie 1936 w wadze półśredniej, ale przegrał pierwszą walkę.

W 1939 wziął udział w mistrzostwach Europy w Dublinie, gdzie zdobył srebrny medal w wadze średniej.

Desygnowany do reprezentacji narodowej na igrzyska olimpijskie w Helsinkach, które miały się odbyć w 1940 roku^[3].

Osiemnaście razy walczył w reprezentacji Polski; po raz pierwszy w 1933, po raz ostatni w 1948. Zakończył karierę w 1953.

Boksował głównie w barwach klubów łódzkich (Sokoła, KS Geyer, a po wojnie Milicyjnego Klubu Sportowego i Łódzkiego Klubu Sportowego, w barwach którego dwukrotnie zdobywał drużynowe mistrzostwo Polski w boksie – 1946/47 i 1947/48 oraz warszawskich (Skody i Okęcia).

Po zakończeniu kariery został trenerem.

Pochowany w części ewangelicko-augsburskiej Starego Cmentarza w Łodzi.