Letnie Igrzyska Olimpijskie 1940

XII Letnie Igrzyska Olimpijskie (oficjalnie Igrzyska XII Olimpiady) zostały odwołane na skutek wybuchu II wojny światowej.

XII Letnie Igrzyska Olimpijskie

IO 1936	IO 1944
Stolica igrzysk	Helsinki  Finlandia
Otwarcie	odwołane
Zamknięcie	odwołane

Początkowo miały się one odbyć w Tokio (Imperium japońskie). Po wybuchu wojny chińsko-japońskiej, Chiny złożyły w MKOlu sprzeciw wobec goszczenia igrzysk przez Japonię, jednakże 16 marca 1938 MKOl potwierdził status Tokio jako gospodarza^[1]. 13 lipca 1938 Japonia, na wniosek ministerstw zdrowia, skarbu i handlu oraz spraw wewnętrznych zrezygnowała z organizacji igrzysk^[1]. Jako przyczyna rezygnacji Japonii z organizacji igrzysk wymieniana jest wojna z Chinami^[2][3][4], jednakże według Josepha R. Svintha to wdanie się w konflikt ze Związkiem Radzieckim spowodowało, że „japoński rząd spanikował” i postanowił wycofać się z organizacji igrzysk^[1]. Później organizacja igrzysk została przekazana Helsinkom (Finlandia). Na początku stycznia 1939 komitet organizacyjny olimpiady w Helsinkach ogłosił, że dotychczas zamiar uczestnictwa w igrzyskach zgłosiło 20 państw (była wśród nich III Rzesza)^[5].

Ostatecznie Igrzyska zostały odwołane z powodu rozpoczęcia II wojny światowej.

W obozie w Norymberdze-Langwasser jeńcy zorganizowali igrzyska olimpijskie, o których w 1980 powstał film fabularny „Olimpiada ’40”.

Polacy na olimpiadę helsińską

16 maja 1939 w Warszawie, Krakowie, Łodzi i Toruniu, w ramach polskich przygotowań do Olimpiady helsińskiej, odbyły się uroczyste ślubowania zawodników nominowanych do kadry narodowej^[6]. W Łodzi, w budynku łódzkiej YMCA, ślubowanie złożyli na ręce dyrektora łódzkiej YMCA Alojzego Trypki oraz prezesa oddz. łódzkiego Polskiego Związku Piłki Ręcznej – Albina Grabowskiego: Władysław Król, Józef Pisarski, Bolesław Banaś i Roman Kantor^[7]. W Warszawie ceremonia ślubowania poprzedzona została defiladą zawodników, którą poprowadził major Władysław Dobrowolski^[6].