Język flamandzki

Język flamandzki – belgijska odmiana standardowego języka niderlandzkiego^[1][2][3]. Używana przez Flamandów. Niektórzy uczeni uznają ją za język odrębny od niderlandzkiego^[4].

Vlaams

Obszar	Belgia (Region Flamandzki i Region Stołeczny Brukseli)
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki germańskie Języki zachodniogermańskie Język niderlandzki Język flamandzki
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Zobacz multimedia związane z tematem: Język flamandzki

Niektórzy autorzy^[5] uważają stosowanie terminu „język flamandzki” w odniesieniu do belgijskiego standardu języka niderlandzkiego za niewłaściwe.

Termin „język flamandzki” lub „dialekt flamandzki” może się także odnosić do:

• dialektów zachodnioflamandzkiego (który niektóre źródła^[6] nazywają flamandzkim), wschodnioflamandzkiego, zelandzko-flamandzkiego i francusko-flamandzkiego. Ostatnie dwa są czasem traktowane jako warianty dialektu zachodnioflamandzkiego.
• Tussentaal (dosł. „międzymowa”) lub schoon Vlaams „czysty flamandzki” – pośrednia forma języka, niebędąca już typowym dialektem lokalnym, ale również odmienna od języka standardowego^[7].

Od 1973 oficjalnym językiem urzędowym na terenie Flandrii (autonomiczny Region Flamandzki) jest standardowy język niderlandzki (Nederlands)^[8], oparty na dialekcie holenderskiej prowincji Holandia oraz na dialekcie brabanckim. Z tego względu w języku polskim wciąż bywa nazywany językiem holenderskim, gdyż na poziomie języka standardowego (szczególnie w postaci pisanej) jest niemal identyczny z językiem używanym w Holandii. Główne różnice pomiędzy obiema odmianami języka niderlandzkiego sprowadzają się do odmiennych reguł wymowy (w szczególności głosek „ch” oraz „r”) oraz drobnych odchyleń w morfologii i składni^[9]. W 1980 Holandia i Belgia podpisały traktat o unii języka niderlandzkiego (Nederlandse Taalunie), efektem którego było m.in. wprowadzenie w 1995 zmian w oficjalnym słowniku języka niderlandzkiego.

Pomimo że standardowy język niderlandzki używany w obu krajach jest identyczny pod względem ortografii, oprócz odmienności fonetycznych istnieją również pewne różnice leksykalne wynikające z regionalnych preferencji dotyczących doboru słownictwa^[10]. Wynikają one po części z odmiennego substratu dialektalnego, zwłaszcza wpływu dominującego w Belgii dialektu brabanckiego.

Zobacz też

• Flamandzka Wspólnota Belgii