Język sykulski

Język sykulski – wymarły język indoeuropejski, używany przez lud Sykulów, zamieszkujących w starożytności wschodnią i środkową Sycylię. Zaświadczony w postaci prawie trzydziestu inskrypcji, datowanych na VI–IV w. p.n.e. i około dwudziestu pięciu glos starożytnych autorów.

(oryginalna nazwa nieznana)

Obszar	Sycylia
Liczba mówiących	język wymarły
Pismo/alfabet	greckie
Klasyfikacja genetyczna
Języki indoeuropejskie Języki italskie [? – niepewne] Język sykulski
Kody języka
ISO 639-3	scx
IETF	scx
Glottolog	brak
Występowanie
Rozmieszczenie sykulskiego na Sycylii      język sykulski
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Klasyfikacja

Niedostateczna liczba źródeł i trudności w ich interpretacji sprawiają, że pozycja sykulskiego w obrębie rodziny indoeuropejskiej jest dokładniej nieznana. Według relacji starożytnych autorów Sykulowie przybyli na Sycylię z Italii ok. XIII lub w XI w. p.n.e. (lub w dwóch falach)^[1]. Część językoznawców przypuszcza zatem, że należał on do grupy języków italskich^[1][2].

Gramatyka

Ograniczone dane nie pozwalają na dokładniejsze przedstawienie gramatyki sykulskiego. Znana jest forma 3. osoby liczby pojedynczej czasownika „być” – esti (‘jest’) oraz forma niedokonana 2. osoby czasownika „pić” – pibe (‘pijesz’), co jasno wskazuje na indoeuropejski charakter owego języka, ale nie pozwala na dokładniejsze określenie miejsca w rodzinie. Mianownik liczby pojedynczej prawdopodobnie przyjmował końcówkę -s (lub -m w rodzaju nijakim), biernik -m, a celownik liczby mnogiej -pos^[3].

Zabytki piśmiennictwa

Język ten był zapisywany pismem greckim lub specyficznym alfabetem, zapożyczonym z pisma zachodniogreckiego^[1]. Znany z prawie trzydziestu inskrypcji, datowanych na VI–IV w. p.n.e. i około dwudziestu pięciu glos starożytnych autorów^[1].

Poniżej przedstawiono transliteracje niektórych sykulskich inskrypcji.

Stela ze Sciri Sottano (ok. 600 r. p.n.e.)^[4][5]:

nendas ˌ puṛẹṇọṣ ˌ tebeg ˌ praarei ˌ en ˌ bo?renai ˌ vide ˌ pagostike ˌ aite?ṇ?ụbe.

Amfora z Montagna di Marzo (VI–V w. p.n.e.)^[4]:

tamuraabesakedqoiaves ˌ eurumakes ˌ agepipokedḷutimbe [1 linijka]

levopomanatesemaidarnakei- buṛeitaṃomịaetiurela [2 linijka]

Blok piaskowca z Mendolito (koniec VI w. p.n.e.)^[4][6]:

iamˌakaramˌe?p??asˌkaag?esˌgẹpẹḍ [1 linijka]

te?toˌveregai- es? ˌ eka ˌ doara[ịẹạḍ] [2 linijka]

Askos z Centorbi (początek V w. p.n.e.)^[4]:

nunus ˌ teṇti ˌ mím ˌ arustainam ˌ íemitom ˌ esti ˌ durom ˌ nanepos ˌ durom ˌ íemitom ˌ esti ˌ velíom ˌ ned ˌ emponitantom ˌ eredes ˌ vịino ˌ brtome

Zobacz też

• Sykulowie
• język elymijski