Jacques de Vitry

Jacques de Vitry (ur. 1160/70, zm. 1 maja 1240 w Rzymie) – francuski kardynał.

Jacques de Vitry

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1160/70 Vitry-en-Perthois?
Data i miejsce śmierci	1 maja 1240 Rzym
Miejsce pochówku	?↗
Biskup Akki
Okres sprawowania	1214–9 czerwca 1229
Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania	28 września 1237–1 maja 1240
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Inkardynacja	kanonicy regularni św. Augustyna
Prezbiterat	1210
Nominacja biskupia	1214
Sakra biskupia	31 lipca 1216
Wybór patriarchy	1239
Kreacja kardynalska	9 czerwca 1229 Grzegorz IX
Kościół tytularny	Biskup Tusculum

Życiorys

Pochodził prawdopodobnie z Vitry-en-Perthois. Pod koniec XII wieku studiował teologię na uniwersytecie paryskim, uzyskując prestiżowy tytuł magistra. W 1211 roku wstąpił do wspólnoty kanoników regularnych św. Augustyna w Oignies w diecezji Liège. Został wówczas spowiednikiem znanej w tamtej okolicy mistyczki Marie d’Oignies, należącej do wspólnoty beginek i begardów. W 1212/13 był bardzo aktywnym kaznodzieją krucjatowym w północnej Francji. W 1214 roku wybrano go biskupem Akki w Królestwie Jerozolimskim. 31 lipca 1216 otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Honoriusza III i jeszcze w tym samym roku wyjechał do swojej diecezji. Był jednym z organizatorów i uczestników V wyprawy krzyżowej. Zasłynął jako kronikarz, autor opisu krajów Wschodu w dziele Historia orientalis, wydanym w 1611 roku. Między 16 kwietnia a 29 lipca 1229 roku papież Grzegorz IX mianował go kardynałem biskupem Tusculum. Podpisywał bulle papieskie między 29 lipca 1229 a 23 czerwca 1239. W 1239 wybrano go na patriarchę Jerozolimy, jednak nominacja ta nie została zatwierdzona przez papieża. Zmarł w Rzymie.

Jest autorem przytaczanych we franciszkańskich źródłach listów oraz dzieła Historia Occidentalis, w której mowa jest o rozwoju ruchu związanego ze św. Franciszkiem z Asyżu w Italii i na Bliskim Wschodzie.

Krytykował niepobożne życie wyższego duchowieństwa np. arcybiskupa Mediolanu. Sympatyzował ze świeckimi ruchami religijnymi,takimi jak humiliaci. Od papieża uzyskał także list żelazny dla pobożnych kobiet żyjących w autonomicznych wspólnotach na terenie Niemiec i Francji (beginki)^[1].