Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Jakub Śmiechowski
polski kierowca wyścigowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Jakub Śmiechowski (ur. 11 października 1991) – polski kierowca wyścigowy, rywalizujący obecnie w wyścigach długodystansowych. Jest zwycięzcą 24h Le Mans w klasie LMP2 w latach 2023 i 2025, wicemistrzem FIA World Endurance Championship 2023 w klasie LMP2 i mistrzem IMSA Sportscar Championship w klasie LMP2 w 2024 z Inter Europol Competition, jednocześnie pracując jako szef tego zespołu.
Remove ads
Kariera juniorska
Podsumowanie
Perspektywa
Formuła Renault 2.0
Śmiechowski rozpoczął karierę w wyścigach samochodowych w 2009 roku od startów we Włoskiej Formule Renault. Startując w zespole Kochanski Motorsport Project przejechał sześć wyścigów. Uzbierane 29 punktów dało mu 21. miejsce w klasyfikacji generalnej. Rok później przeniósł się do Północnoeuropejskiego Pucharu Formuły Renault 2.0 oraz Europejskiego Pucharu Formuły Renault 2.0. Jedynie w edycji północnoeuropejskiej zdobywał punkty. Z dorobkiem 193 punktów uplasował się na siódmej pozycji w klasyfikacji kierowców. W roku 2011 w Europejskim Pucharze Formuły Renault 2.0 wystartował już tylko gościnnie podczas rundy na torze Circuit de Spa-Francorchamps. Kontynuował jednak starty w Północnoeuropejskim Pucharze Formuły Renault 2.0. Nie poprawił się jednak w porównaniu z poprzednim sezonem – był dwunasty. W 2012 roku został zaś klasyfikowany na 25. miejscu w klasyfikacji końcowej.
Na sezon 2013 Polak przedłużył kontrakt z ekipą Inter Europol Competition na starty w Północnoeuropejskim Pucharze Formuły Renault 2.0. Z dorobkiem piętnastu punktów uplasował się na 40. miejscu w końcowej klasyfikacji kierowców.
BOSS GP
W sezonie 2014 Polak dołączył do stawki BOSS GP, gdzie ścigał się w klasie open w bolidzie serii GP2 z 2005 roku. W ciągu szesnastu wyścigów, w których wystartował, jedenastokrotnie stawał na podium, w tym dwukrotnie na jego najwyższym stopniu. Uzbierał łącznie 276 punktów. W ostatnim wyścigu sezonu zapewnił sobie mistrzowski tytuł.
Remove ads
Początki w Endurance
Podsumowanie
Perspektywa
W 2016 roku Śmiechowski wkroczył do wyścigów samochodów sportowych, partnerując się z Jensem Petersenem w kategorii LMP3 w European Le Mans Series[1]. Tam najlepszy finisz na piątym miejscu w Algarve dał zespołowi dziesiąte miejsce w klasyfikacji. Śmiechowski zebrał więcej nagród w V de V Challenge, gdy wraz z Martinem Hippe wygrał mistrzostwa serii LMP3[2].
Śmiechowski wraz z Inter Europolem wrócił do obu mistrzostw w 2017r [3][4]Zespół poprawił swoje wyniki, a pierwsze podium w Le Castellet zapewniło Śmiechowskiemu i Martinowi Hippe piąte miejsce w klasyfikacji[5]. W serii V de V Endurance Polak utrzymał tytuł dzięki czterem podium, w tym dwóm zwycięstwom u boku pełnoetatowego kolegi z zespołu Hendrika Stilla[6]. Dodatkowo ścigał się w GT & Prototype Challenge w tym roku, zajmując drugie miejsce w klasie LMP3.
W sezonie 2018 ELMS Śmiechowski i Hippe pozostali kolegami z zespołu w Inter Europolu[7]. Przełomowym momentem w ich wspólnej karierze było pierwsze zwycięstwo w kategorii podczas kończącej sezon rundy w Portimão, które wraz z podium na Red Bull Ring dało im drugie miejsce w LMP3[8].W tym samym roku Śmiechowski wziął udział w swojej ostatniej kampanii V de V, w której zajął piąte miejsce z jednym zwycięstwem[9]. Pod koniec roku i w 2019 Polak zdołał wygrać dwa wyścigi w Asian Le Mans Series wraz z Hippe, a dwa dodatkowe drugie miejsca zapewniły zespołowi tytuł AsLMS - a także zaproszenie do 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 2019 roku[10][11].
Remove ads
Pierwsze lata w LMP2
Podsumowanie
Perspektywa
Rok 2019 był debiutanckim sezonem Śmiechowskiego w kategorii LMP2, w której on i Inter Europol Competition rywalizowali w ELMS.[12] Nie był to najprostszy rok, ponieważ załoga nr 34 nie była w stanie poprawić najlepszego wyniku wyścigowego na 12. miejscu, zamiast tego zajmując 17. miejsce w klasyfikacji kierowców i drugie od końca w klasyfikacji zespołów. W Le Mans Śmiechowski, Nigel Moore i James Winslow walczyli z usterkami technicznymi Ligiera JS P217, aby zająć 16. miejsce w klasie LMP2[13].
Zimą 2019-2020 Inter Europol powrócił do Asian Le Mans Series, tym razem w LMP2.[14][15]Pomimo partnerowania doświadczonemu weteranowi LMP2 Mathiasowi Beche, a także Jamesowi Winslowowi, Śmiechowski i jego partnerzy zajęli piąte miejsce w klasyfikacji, jedno miejsce za siostrzanym samochodem IEC.
Śmiechowski partnerował René Binderowi i Matevosowi Isaakyanowi w skróconej kampanii ELMS, po tym jak pierwotnie miał do nich dołączyć Beche.[16] Zespół zdobył swój najlepszy wynik w Le Castellet, zajmując siódme miejsce w pierwszym wyścigu i szóste w sierpniu, co pomogło IEC zająć 12. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ponadto Śmiechowski wystartował w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, gdzie zajął 17. miejsce w klasie wraz z kolegami z zespołu ELMS, a także wziął udział w dwóch wyścigach IMSA SportsCar Championship, gdzie Polak po raz pierwszy wystartował w prototypie Oreca 07.[17][18][19][20]
Przenosiny do WEC i pierwsze zwycięstwo w Le Mans
Podsumowanie
Perspektywa
Przed 2021 rokiem Inter Europol Competition na stałe przeniósł się do FIA World Endurance Championship, wystawiając jedną Orecę 07 ze Śmiechowskim, kierowcą fabrycznym Cadillaca Rengerem van der Zande i Alexem Brundle'em w składzie.[21] Zespół doświadczył solidnego początku sezonu, kończąc wszystkie wyścigi z wyjątkiem jednego w pierwszej piątce, w tym czwarty na Monza i piąty w Le Mans.[22][23] Dzięki tym wynikom IEC zajął piąte miejsce w klasyfikacji zespołów.
Pozostając w WEC w 2022 r., do Śmiechowskiego, który zaczął pełnić również funkcję dyrektora zespołu, dołączyli Brundle i były kierowca F1 Esteban Gutiérrez.[24] Ten sezon również nie był najłatwiejszy, ponieważ samochód miał problemy z elektryką i uszkodzone sprzęgło w Sebring, a Brundle rozbił się na mokrej nawierzchni w Spa[25][26] Ich losy nieco się odwróciły po 13. miejscu w 24h Le Mans, z czwartą lokatą na Monzy, która była najważniejszym punktem sezonu. IEC nie zdobyło jednak punktów w dwóch ostatnich rundach, przez co zajęli 11. miejsce w tabeli LMP2, wyprzedzając jedynie cztery składy Pro-Am.[27][28]
W sezonie 2023 do Śmiechowskiego dołączył były kierowca fabryczny Lamborghini Albert Costa i Fabio Scherer, zaczynający trzeci rok startów w LMP2. [29]Ta trójka udowodniła, że zespół poczynił postępy, zdobywając punkty w dwóch pierwszych wyścigach, a następnie zajmując trzecie miejsce w Spa[30]Ostateczny triumf przyszedł jednak w Le Mans, gdzie Inter Europol był w stanie odnieść zwycięstwo pomimo kontuzji stopy Scherera i problemów z radiem podczas końcowych etapów, a Śmiechowski dotrzymywał kroku większości innych srebrnych kierowców.[31][32][33]. Zdobywając kolejne punkty w pozostałych trzech wyścigach, Śmiechowski i jego koledzy z zespołu byli w stanie obronić drugie miejsce w klasyfikacji. [34][35][36]
Remove ads
Pełny sezon w Ameryce
Wraz z wycofaniem Inter Europol Competition i klasy LMP2 z World Endurance Championship, kariera Śmiechowskiego jako kierowcy została skierowana do Ameryki Północnej. Dołączając do Toma Dillmanna i Nick'a Boulle, uczestniczył w rundach długodystansowych IMSA Sportscar Championship[37][38]Po solidnym przebiegu sezonu współpracując z PR1/Mathiasen Motorsports[39], Śmiechowski wraz z Dillmann'em i Boulle'm sięgnęli po tytuł w klasie LMP2. Śmiechowski wygrał z nimi tylko mistrzostwo zespołowe, nie licząc się w triumfie mistrzostwa kierowców.[40]
Do Śmiechowskiego na 92gą edycję 24h of Le Mans dołączyli Francuz Clement Novalak i Rosjanin Vladislav Lomko.[41] Byli oni bliscy obronienia wyniku z ubiegłego roku, lecz wcześnie stracona przednia lewa opona przez Novalaka i późniejsza wymagana wymiana przodu nie pozwoliła na to.[42] Francuz dał radę przebić się ze wspólnikami na drugą pozycję, pozostając w pierwszej piątce przez ostatnie godziny wyścigu. Zajęli oni drugą lokatę, tracąc tylko 18 sekund do lidera klasy LMP2, United Autosports.[43]
Remove ads
Powrót do Europy i drugie zwycięstwo w Le Mans
Podsumowanie
Perspektywa
W sezonie 2025, Śmiechowski odstąpił od IMSA i wrócił do ścigania w European Le Mans Series, z Dillmann'em i Nickiem Yelloly'im będąc częścią załogi z numerem 43.[44] W pierwszym wyścigu sezonu na Circuit Barcelona-Catalunya przez awarię załoga Śmiechowskiego skończyła na dziesiątym miejscu, odbijając sobie wynikiem z drugiej rundy, zdobywając drugie miejsce. [45]
Pomiędzy rundami ELMS, Śmiechowski wraz z Dillmann'em uczestniczyli w drugiej i trzeciej rundzie Nürburgring Langstrecken-Serie. [46]
Na 93cią edycję 24h of Le Mans dołączyli do niego wcześniej wspomniany Tom Dillmann i Nick Yelloly. Poprawili oni wynik zespołu z ubiegłego roku, zdobywając drugie zwycięstwo dla zespołu i trzecie podium w klasie LMP2. Samochód z numerem 43 prowadził wyścig od samego rana, stale utrzymując przewagę nie większą niż dwadzieścia sekund nad samochodem z numerem 48 zespołu VDS Panis Racing. Ostatnia godzina wyścigu miała dramatyczny przebieg; 34 minuty przed metą zespół otrzymał karę drive-through w wyniku przekroczenia prędkości przez Yelloly'ego w pit lane podczas poprzedniego postoju. Następnie utracone prowadzenie zostało odzyskane po kolejnych kilku minutach z powodu awarii zawieszenia w samochodzie rywali. Yelloly ukończył wyścig z przewagą prawie dwóch minut nad zespołem Panis. [47][48][49][50]
Remove ads
Wyniki
Podsumowanie
Perspektywa
Źródło: driverdb.com[51]
Włoska Formuła Renault
Północnoeuropejski Puchar Formuły Renault 2.0
Europejski Puchar Formuły Renault 2.0
† – Śmiechowski nie był zaliczany do klasyfikacji
BOSS GP
V de V Endurance Series
European Le Mans Series
Asian Le Mans Series
24h Le Mans
IMSA Sportscar Championship
Podsumowanie
† – Śmiechowski nie był zaliczany do klasyfikacji
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads