Jakub Strzelka

Jakub Strzelka (ur. 6 czerwca 1900 w Szatarpach, zm. 11 marca 1983) – polski robotnik i szewc, starszy szeregowiec Wojska Polskiego, inwalida wojenny, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Jakub Strzelka

Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1900 Szatarpy
Data i miejsce śmierci	11 marca 1983 Luboń
Miejsce spoczynku	cmentarz "Żabikowo"
Zawód, zajęcie	Szewc
Małżeństwo	Wiktoria Strzelka (Pochowana W Luboniu)
Dzieci	Aleksandra (Żyje) , Gabriela, Wojciech, Gertruda
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 6 czerwca 1900 w Szatarpach, w ówczesnym powiecie kościerskim Prus Zachodnich, w rodzinie Jakuba i Franciszki z Pałaszów^[1]. Od 7do 14 roku życia uczył się w szkole powszechnej w rodzinnej wsi, a później pracował jako robotnik^[2]. 6 czerwca 1918 został wcielony do armii niemieckiej i służył w niej do końca tego roku^[3]. Do czasu objęcia Pomorza działał w Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego.

16 lutego 1920 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do 10 kompanii III batalionu 66 pułku piechoty^[4]. Wyróżnił się w 30 i 31 lipca 1920 w walkach pod wsią Szumaki, nad rzeką Leśna i pod Brześciem^[5]. 18 września 1922 były dowódca III batalionu 66 pp kapitan Lucjan Józef Kępiński we wniosku na odznaczenie orderem „Virtuti Militari” napisał: „kiedy III/66 pp zmagał się z brygadą bolszewicką (177 i 187 pp) nacierającą na Brześć, st. szereg. Strzelka Jakub z 10 komp. mimo braku amunicji rzucił się pierwszy na nieprzyjaciela i w walce na białą broń, świecąc przykładem, przyczynił się do tego, że 1/2 kompanii została z powrotem odbita nieprzyjacielowi”^[6][7]. 18 września 1920 pod Horodcem został ciężko ranny^[8]. Został zwolniony z wojska jako inwalida wojenny (75% inwalidztwa – brak prawej kończyny dolnej od połowy uda, zastąpiona protezą)^[9].

Od 5 stycznia 1921 do 12 lutego 1923 przebywał w Wojskowym Zakładzie Leczniczo-Szkolnym dla Inwalidów Wojennych w Poznaniu, w którym nauczył się zawodu szewca^[10]. 7 sierpnia 1923 został zatrudniony w Wojskowym Zakładzie Mundurowym w Poznaniu, w charakterze obuwnika^[11]. 1 października 1928 został przeniesiony do Państwowych Zakładów Umundurowania Oddział Fabryczny w Poznaniu na takie samo stanowisko^[12]. 7 czerwca 1930 został zwolniony z powodu redukcji^[13]. Mieszkał w Poznaniu przy ul. Krauthofera 20a^[14]. Po zwolnieniu z pracy przeprowadził się z rodziną do Żabikowa na ul. Poznańską i zamieszkał jako lokator u Antoniego Białeckiego^[15]. Był bezrobotnym^[16]. Pobierał miesięcznie 80 zł renty inwalidzkiej oraz pensję za order Virtuti Militari w kwocie 300 zł rocznie^[17]. Był członkiem poznańskiej kompanii Legii Inwalidów Wojennych Wojsk Polskich im. gen. Józefa Sowińskiego i Oddziału Związku Strzeleckiego w Luboniu^[18]. Zmarł 11 marca 1983 i został pochowany na cmentarzu „Żabikowo” w Luboniu^[19].

Był żonaty, miał czworo dzieci: Gertrudę (ur. 1924), Wojciecha (ur. 1926), Gabrielę (ur. 1932)^[20] i Aleksandrę (ur. 1935)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 252 – 21 października 1922^{[21][22][23][24][25]}
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[18]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]