Jan Czarnecki (generał)

Jan Czarnecki (ur. 25 czerwca 1919 w Zarębicach, zm. 17 czerwca 1979 w Olsztynie) – generał brygady WP.

Ten artykuł dotyczy Jana Czarneckiego generała WP. Zobacz też: inne osoby o nazwisku Jan Czarnecki.

Jan Czarnecki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1919 Zarębice
Data śmierci	17 czerwca 1979
Przebieg służby
Lata służby	1943–1971
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: bitwa pod Lenino
Odznaczenia

Życiorys

Skończył 6 klas gimnazjum we Włodzimierzu Wołyńskim. Był członkiem ZMW „Wici”. W lutym 1940 deportowany do obwodu archangielskiego, gdzie był robotnikiem leśnym. We wrześniu 1941 przeniesiony do Saratowa, gdzie kierował brygadą ochotniczą w kołchozie. Od początku 1943 był robotnikiem na plantacji ryżu w Kazachstanie.

W maju 1943 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Dowódca drużyny i celowniczy rkm w 3 pp, w 1 DP, uczestnik bitwy pod Lenino, gdzie został lekko ranny w nogę. W październiku 1944 ukończył kurs chorążych w Mińsku Mazowieckim, następnie mianowany oficerem personalnym Zarządu Polityczno-Wychowawczego 3 Armii WP w Tomaszowie Lubelskim, w grudniu 1944 przeniesiony do 2 Armii WP jako sekretarza wydziału polityczno-wychowawczego w 10 DP. Uczestnik walk nad Odrą i Nysą Łużycką i pod Dreznem.

Od grudnia 1945 kierował kancelarią Zarządu Polityczno-Wychowawczego Sztabu IV Okręgu Wojskowego w Katowicach. W 1946 na kursie dowódców kompanii w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. 1947-1948 studiował na Wydziale Administracyjnym Akademii Nauk Politycznych w Warszawie.

Od kwietnia 1949 kierownik sekcji szkolenia oficerów rezerwy w Dowództwie Wojsk Lądowych. 1950-1951 na kursie dowódców pułku w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie. Od lipca 1951 dowódca 2 pp w Skierniewicach, a od września 1952 szef sztabu 25 DP w Siedlcach.

W listopadzie 1953 został dowódcą 22 DP w Giżycku. W latach 1954–1956 dokształcał się w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, po powrocie został dowódcą 21 DP w Lidzbarku Warmińskim, a w czerwcu 1957 dowódcą 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie.

W październiku 1958 awansowany na generała brygady. Od sierpnia 1963 szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Olsztynie.

W lipcu 1970 na wniosek I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Olsztynie minister obrony narodowej gen. broni Wojciech Jaruzelski odwołał go ze stanowiska szefa WSzW, proponując analogiczne stanowisko w Zielonej Górze. Gdy gen. Czarnecki odmówił ze względów rodzinnych, został ukarany usunięciem z zawodowej służby wojskowej i 17 sierpnia 1971 przeniesiony do rezerwy. Później był kierownikiem Sekretariatu Wojewódzkiego Komitetu Obrony w Olsztynie.

Spoczywa na cmentarzu komunalnym w Olsztynie (kw. 1 rząd 2 grób 1)^[1].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[2]:

• chorąży - 1944
• podporucznik - b.d.
• porucznik - 1945
• kapitan - 1946
• major - 1948
• podpułkownik - 1952
• pułkownik - 1955
• generał brygady - 1958

Odznaczenia

• Order Virtuti Militari V klasy (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1949)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” – dwukrotnie (1945 i 1948)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1945)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1968)
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1968)
• Odznaka honorowa „Zasłużony dla Warmii i Mazur” (1960)^[3]
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (1948)
• I inne