Jan Grosfeld

Jan Grosfeld (ur. 1 maja 1946 w Warszawie) – polski ekonomista, politolog, prof. dr hab. nauk humanistycznych o specjalności antropologia, emerytowany profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego^[1]. Uczestnik Drogi Neokatechumenalnej w Kościele katolickim, członek Komitetu Episkopatu Polski do Dialogu z Judaizmem. Autor wielu książek i artykułów o tematyce społeczno-religijnej.

Jan Grosfeld

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1946 Warszawa
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: antropologia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1975 Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Poznaniu
Habilitacja	1981 Szkoła Główna Handlowa w Warszawie
Profesura	12 stycznia 2012
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Życiorys

Pochodzi z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Urodził się jako syn Leona i Olgi z d. Eichhorn, brat Ireny Grosfeld-Smolar. Przyjął chrzest w 1981.

W latach 1963–1968 studiował na Wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie tzw. wydarzeń marcowych i rozpętanej kampanii antysemickiej został wyrzucony ze studiów, które ukończył eksternistycznie w 1969. W latach 1970–1984 był pracownikiem Spółdzielczego Instytutu Badawczego w Warszawie. W 1975 doktoryzował się z teorii ekonomii w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, a w 1981 habilitował się w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W latach 1981–1987 był członkiem redakcji miesięcznika „Znak”, a w latach 1989–1995 miesięcznika „Powściągliwość i Praca”. W 1992 został członkiem Komitetu Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem, w 1993 członkiem Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. W 1994 został profesorem w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (obecnie Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego). Na początku 2012 roku otrzymał z rąk prezydenta RP tytuł profesora nauk humanistycznych^[1][2]. Do 2018 pracował w Instytucie Politologii tegoż uniwersytetu; kierował katedrą Teorii Polityki i Myśli Politycznej, a wcześniej katedrą Cywilizacji i Kultury Europejskiej oraz katedrą Współczesnej Myśli Społecznej Kościoła. Do emerytury w roku 2018 był redaktorem naczelnym czasopisma „Chrześcijaństwo-Świat-Polityka”, którego był założycielem.

Jego zainteresowania naukowe to ciągłość i zmienność w nauczaniu społecznym Kościoła, antropologia judeo-chrześcijańska, dialog chrześcijańsko-żydowski, żydowskie korzenie cywilizacji europejskiej. Od 1985 uczestniczy w Drodze neokatechumenalnej.

Żonaty z Barbarą z d. Szepczyńską.

Książki

• Les coopératives et les changements agraires en Amérique Latine (1978)
• Znaczenie spółdzielczości w rozwoju społeczno-ekonomicznym Ameryki Łacińskiej (1981)
• Ponad ekonomią (wstęp i red. 1985)
• O pokusie zejścia z Krzyża (1986)
• Religia i ekonomia (wstęp i red. 1989)
• Krzyż i gwiazda Dawida (1999)
• Czekanie na Mesjasza (2003)
• Od lęku do nadziei: chrześcijanie, Żydzi, świat (2011)
• Zmagania początku tysiąclecia (red. wraz z Michałem Gieryczem) (2012)
• 50 lat później. Posoborowe dylematy współczesnego Kościoła (red. 2014)
• Dlaczego chrześcijanie potrzebują Żydów? (2017)

Nagrody

• Wyróżnienie w kategorii publicystyka religijna na 23. Targach Wydawców Katolickich za książkę Dlaczego chrześcijanie potrzebują Żydów? (2017)^[3]
• Nagroda im. Ks. Stanisława Musiała w Krakowie (2020)^[4]
• Nagroda „Menora dialogu” w Poznaniu (2022)^[5]