Jan Kułakowski

Jan Jerzy Kułakowski (ur. 25 sierpnia 1930 w Myszkowie, zm. 25 czerwca 2011 w Warszawie) – polski polityk, prawnik, dyplomata i związkowiec. Pełnomocnik rządu do spraw negocjacji Polski z Unią Europejską, w latach 2004–2009 poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Kawaler Orderu Orła Białego.

Jan Kułakowski

Jan Kułakowski (2004)
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1930 Myszków
Data i miejsce śmierci	25 czerwca 2011 Warszawa
Poseł do PE VI kadencji
Okres	od 20 lipca 2004 do 13 lipca 2009
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Ambasador RP przy WE
Okres	od 1990 do 1996
Następca	Jan Truszczyński
Odznaczenia

Nagrobek Jana Kułakowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Życiorys

Był synem Konrada^[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim, był łącznikiem i sanitariuszem w pułku AK Baszta^[2]. W 1946 wyemigrował do Belgii. W latach 1948–1953 studiował prawo na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, gdzie doktoryzował się w zakresie prawa.

Od 1954 jako członek sekretariatu generalnego Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych prowadził negocjacje z autorytarnymi rządami w celu uwolnienia z więzień osób represjonowanych za działalność związkową. Od 1958 był sekretarzem, a od 1962 sekretarzem generalnym europejskiej organizacji Międzynarodowej Konfederacji Chrześcijańskich Związków Zawodowych, a następnie europejskiej organizacji Światowej Konfederacji Pracy. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Światowej Konfederacji Pracy w latach 1974–1988.

W latach 1990–1996 zajmował stanowisko ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego oraz szefa Misji Rzeczypospolitej Polskiej przy Wspólnotach Europejskich w Brukseli. W rządzie Jerzego Buzka w 1998 objął nowo powstałe stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika ds. negocjacji Polski z Unią Europejską, zasiadał w Komitecie Integracji Europejskiej i Narodowej Radzie Integracji Europejskiej. Był członkiem Królewskiego Instytutu Stosunków Międzynarodowych w Belgii.

13 czerwca 2004 został wybrany do Parlamentu Europejskiego jako bezpartyjny kandydat z listy Unii Wolności w okręgu wyborczym obejmującym województwo wielkopolskie. W Europarlamencie VI kadencji zasiadał w grupie Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy, pracował w Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych^[3]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej^[4], zasiadał przez pewien okres w radzie politycznej tego ugrupowania. W 2009 nie ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach europejskich.

Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Stowarzyszenia Francja-Polska dla Europy, należał do Rady Fundatorów Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana. Był autorem i współautorem licznych raportów, dokumentów, artykułów i opracowań poświęconych problematyce międzynarodowego ruchu związkowego oraz zagadnieniom wynikającym ze stosunków Unia Europejska – Polska. Jest bohaterem wywiadu-rzeki Spotkania na Bagateli.

Był żonaty z neuropediatrą Zofią Kułakowską, która w 2013 przekazała do zasobu Archiwum Akt Nowych część dokumentów dotyczących około 60 lat działalności męża^[5]. Miał trzy córki: Krystynę, Barbarę i Elżbietę.

Zmarł w warszawskim Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA^[2]. Pogrzeb Jana Kułakowskiego odbył się 1 lipca 2011 w sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[6] (kwatera 2–5–9/10)^[7].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

• Order Orła Białego (2002)^[8]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1995)^[9]
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)^[10]
• Wielki Oficer Narodowego Orderu Zasługi (Francja)
• Wielki Oficer Orderu Leopolda II (Belgia)^[11]

Nagrody i wyróżnienia

• Tytuł honorowego członka NSZZ „Solidarność” – Solidarni z Solidarnością (1995)^[12]
• Polska Nagroda Europejska przyznana przez Polską Fundację im. Roberta Schumana (1996)
• Nagroda Kisiela (2001)^[13]