W latach 923–944 walczył z Arabami i odniósł ważne zwycięstwa dla Bizancjum^[1]. Jego kampanie na wschodzie zmieniły tamtejszą równowagę sił na korzyść cesarstwa.

Jego rodzina pochodziła z Armenii. Był oficerem cesarskiej gwardii, a także poplecznikiem Romana I, popierając jego wyniesienie na cesarza w 920 r. W 923 Jan Kurkuaz został obdarzony przez Romana I godnością domestyka scholon – de facto dowódcą wszystkich sił w Azji Mniejszej^[2]. Kurkuaz przeprowadzał udane wyprawy w głąb terytorium Kalifatu Abbasydów oraz przygranicznych emiratów arabskich. W 931 zdobył miasto Melitene, chociaż Arabowie niedługo potem zajęli miasto z powrotem, ale w 934 zostało definitywnie wcielone do cesarstwa^[3]. Podczas jednej z kampanii odzyskał święty relikt - Mandylion z Edessy, który rzekomo przedstawiał twarz Jezusa Chrystusa^[4]. W 941 pokonał najazd Rusów na Bizancjum. Został odwołany ze swojego stanowiska w 944 przez synów Romana I, Stefana i Konstantyna. Odzyskał łaskę niedługo potem za panowania Konstantyna VII. Jego dalsze losy nie są znane.

Życiorys

Przypisy