Urodził się w Tarnowie 8 marca 1811 roku^[1], był synem Polaka będącego urzędnikiem administracji austriackiej. Zaraz po jego urodzeniu rodzina przeprowadziła się do Lwowa, gdzie w 1820 roku ojciec Tyssowskiego zmarł. W młodości (po przerwaniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Lwowskim) Tyssowski przekradł się przez granicę Królestwa Polskiego i zasilił szeregi powstańców^[2]. Walcząc w powstaniu listopadowym najpierw brał udział w wyprawie gen. Józefa Dwernickiego na Wołyń, a później, gdy jego wojska zostały internowane w Galicji, wrócił do Warszawy i służył w brygadzie gen. Józefa Bema. Zakończył służbę jako podoficer^[2].

Następnie angażował się w działalność konspiracyjnych organizacji niepodległościowych w Galicji. Po wybuchu rewolucji w Krakowie wszedł^[3]^[4] 21 lutego 1846 roku^[4] w skład Rządu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej, a od 24 lutego do 3 marca był dyktatorem powstania^[5]. Z powodu powstania chłopskiego, w porozumieniu z krakowską arystokracją, dążył do ograniczenia walk. Zagrożony interwencją rosyjsko-austriacką i powstaniem chłopskim^[3]^[4] odmówił kapitulacji w Krakowie przed austriackim wojskiem, dopiero po opuszczeniu miasta postanowił przeprowadzić z Prusakami rozmowy o warunkach kapitulacji^[6]. Ostatecznie wycofał się z liczącym 1500 żołnierzy oddziałem powstańczym do Prus^[3]^[4] i został internowany wraz z powstańcami w okolicach Bierunia Nowego^[6] na rok, po czym otrzymał zgodę na wyjazd do Stanów Zjednoczonych. W USA współorganizował Towarzystwo Demokratyczne Polskie w Ameryce^[3]^[4]. Zmarł 5 kwietnia 1857 roku w Waszyngtonie^[1].

Życiorys

Przypisy