Jeżyce (dzielnica Poznania 1954–1990)

Jeżyce – dawna dzielnica administracyjna Poznania od 1954 do 1990 roku, obejmująca północno-zachodnią część miasta.

Jeżyce

Dawna dzielnica Poznania
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miasto	Poznań
SIMC	0969586
Powierzchnia	55,12 km²
Populacja (2011) • liczba ludności	81 153
Strefa numeracyjna	(+48) 61
Tablice rejestracyjne	PO
Położenie na mapie Poznania

Po 1990 roku dzielnice zostały zlikwidowane, jednak Urząd Miasta Poznania przydzielił ich dawne obszary do swoich pięciu delegatur, w których znajdowało się część instytucji gminnych. Granice dawnych dzielnic zostały wykorzystane w celu organizacji pracy urzędu miasta. Delegatura UM Poznań-Jeżyce znajdowała się przy ul. Słowackiego 22^[1].

Pod koniec funkcjonowania dzielnica Jeżyce obejmowała obszar o powierzchni 55,12 km², co stanowiło 21,09% powierzchni Poznania^[2]. W obszarze dawnej dzielnicy 31 grudnia 2011 roku zamieszkiwało 81 153 osób^[3].

Położenie

W 1954 r. dzielnica obejmowała powierzchnię 48,70 km², natomiast pod koniec funkcjonowania 55,12 km²^[2].

Główną częścią Jeżyc jest Rynek Jeżycki. Granice dzielnicy wytyczały następujące ulice (patrząc od północy): Obornicka, Lechicka, Piątkowska, Księcia Mieszka I, Kazimierza Pułaskiego, Franklina Delano Roosevelta i Bukowska.

W skład tej administracyjnej dzielnicy wchodziły mniejsze, będące niegdyś osobnymi osadami, zwyczajowo również nazywane dzielnicami:

• Jeżyce
• Sołacz
• Bonin
• Winiary (część)
• Ogrody
• Podolany
• Wola
• Ławica (część)
• Golęcin
• Smochowice
• Krzyżowniki
• Strzeszyn
• Strzeszynek
• Kiekrz

Obecnie Jeżyce pełnią głównie funkcję mieszkalną i rekreacyjną. Występują tu osiedla o zabudowie wielorodzinnej (Bonin i Winiary – północno-wschodnia i wschodnia część dzielnicy), zwarte obszary zabudowane XIX-wiecznymi kamienicami (Jeżyce "w wąskim znaczeniu" – południowo-wschodnia część dzielnicy) oraz zabudowa jednorodzinna w północno-wschodniej części dzielnicy. W części południowo-zachodniej dominują tereny zielone, w tym lasy komunalne (golęciński klin zieleni) oraz port lotniczy Poznań-Ławica i koszary Wojska Polskiego. Główną ulicą dzielnicy jest ul. Dąbrowskiego (8,5 km – najdłuższa ulica Poznania), która wraz z ul. Lutycką stanowi obwodnicę miasta dla jadących drogą krajową nr 2 wschód-zachód. Drugą arterią komunikacyjną jest ul. Niestachowska (część II ramy komunikacyjnej miasta) przedłużająca się w ul. Obornicką (droga krajowa nr 11 w kierunku na Piłę).

Na terenie Jeżyc znajdują się również duże zbiorniki wodne – Jezioro Kierskie, Jezioro Strzeszyńskie i Rusałka.

Historia

W 1954 r. Prezydium Rządu utworzyło dużą dzielnicę Jeżyce, jako jedną z pięciu^[4]. W 1984 roku podział na 5 dzielnic Poznania ponowiła Rada Ministrów w granicach wyznaczonych przez Wojewódzką Radę Narodową w Poznaniu^[5][6]. 1 stycznia 1987 zmieniono granice miasta i do dzielnicy przyłączono obszar wsi Wielkie i Kiekrz^[7].

Zobacz też

• Jeżyce