Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Joachim Karsch
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Joachim Karsch (ur. 20 czerwca 1897 we Wrocławiu[1][2][3][4], zm. 11 lutego 1945 w Gądkowie Wielkim[5]) – niemiecki rzeźbiarz i grafik ekspresjonistyczny[6].
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wychowywał się w sierocińcu[5], w latach 1911–1914 uczęszczał do Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu[7][3][5][8], następnie, w latach 1915–1917 uczył się w berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych[7] u Petera Breuera[1][5][9]. W 1917 roku otrzymał nagrodę Fundacji Karla Haasego za rzeźbę Stojąca kobieta[9]. Przerwał naukę[9] i przez dwa lata pracował jako fornal lub robotnik rolny[5] w folwarku na Śląsku[1]. Podczas I wojny światowej doznał uszczerbku na zdrowiu – uszkodził sobie ramię[5], co spowodowało jego niepełnosprawność[3].
W 1919 roku przeprowadził się do Berlina[7], jego dzieła zostały zaprezentowane w berlińskiej Akademii[2], a za gipsową rzeźbę Hiob i jego przyjaciele (1919), otrzymał jesienią tegoż roku państwową nagrodę Pruskiej Akademii Sztuk[10][1], która miała umożliwić sześciomiesięczną naukę w Villa Massimo w Rzymie[9][7]; Karsch jednak nie mógł wówczas skorzystać z tego stypendium, ponieważ rząd włoski skonfiskował pracownie tejże instytucji pod koniec I wojny światowej[7]. W 1920 roku nagrodzona praca była prezentowana w ramach wystawy grupy Wolna Secesja[10], po wystawie artysta zniszczył tę pracę, ponieważ nie miał miejsca na jej przechowywanie w niewielkim berlińskim studio, pozostawił jedynie fragment, tj. rzeźbę głowy jednej z postaci[7]. W marcu 1920 roku miał zorganizowaną wystawę w galerii Hansa Goltza w Monachium, która zebrała dobre opinie[5]. Pomimo sukcesów artystycznych był zmuszony pracować w fabrykach firm Schering i AEG[11][5] – w połowie lat 30. XX wieku był zrujnowany finansowo[3]. Jesienią 1924 roku[11] poślubił Metę Correns[9] (1899–1981). Zamieszkał z nią w Jaszkowej Górnej[11], miał z nią syna Floriana[12] (1925–2015)[13] (ur. 1925)[9].
W 1928 Karsch przeniósł się do Berlina po podpisaniu kontraktu z galerią Nierendorf[9], w tymże roku jego prace wystawiono na dwóch wystawach w Berlinie[14]. Para rozwiodła się latem 1929 roku[9], a Meta poślubiła Josefa Nierendorfa[9], właściciela galerii w Berlinie[13]. W latach 30. XX wieku mieszkał w Berlinie-Wilmersdorfie[15], w 1932 roku otrzymał brązowy medal za pracę plastyczną Stabwechsel[3] w Olimpijskim Konkurs Sztuki i Literatury w Los Angeles[16]. W tym okresie podróżował m.in. na południe Francji oraz skorzystał ze stypendium w Villa Massimo[9]. W 1933 roku poślubił Liesbeth Wiemer[9]. W 1937 roku jego dzieło Czytająca para zostało skonfiskowane z Muzeum Folkwang w Essen jako sztuka wynaturzona[9].
W 1942 roku otrzymał intratne zlecenie od miasta Gdyni[3] na kaplicę cmentarną[9]. Rok później jego berlińska pracownia została całkowicie zniszczona przez atak bombowy[9][3], a siedem rzeźb, które były przechowywane w siedzibie Verein Berliner Künstler również uległo zniszczeniu przez bomby[9]. W lutym 1945 roku żołnierze armii radzieckiej zajęli jego mieszkanie w Gądkowie Wielkim oraz celowo zniszczyli jego dzieła[3][17]. Po tych wydarzeniach popełnił samobójstwo[18] w nocy z 10 na 11 lutego[9] wraz z żoną[7] Liesbeth, jedną z możliwych przyczyn tego kroku była chęć uniknięcia deportacji[3] na wschód[9]. Ciała artysty i jego zostały znalezione i pogrzebane przez sąsiadów[9]. Pamiątkowy grób rzeźbiarza znajduje się na berlińskim cmentarzu parkowym Lichterfelde[9]. W latach 2003–2011 jego syn Florian opracował trzytomowy katalog dzieł ojca[13].
Remove ads
Twórczość
We wczesnym okresie swej twórczości tworzył rzeźby w stylu ekspresjonistycznym, głównie głowy oraz statuy[7]. W latach 1917–1918 stworzył portretowe ilustracje do Braci Karamazow Fiodora Dostojewskiego oraz do powieści Malte Rainera Marii Rilkego[7]. Jego dzieła wykazują wpływy twórczości niemieckiego rzeźbiarza Gerharda Marcksa[9].
Zaprojektował m.in. wysoki na 3 metry relief dla cmentarza ewangelickiego w Teltow[19][20]. W 2011 roku kaplica cmentarna i relief zostały wpisane na listę zabytków Brandenburgii[21][20].
Dzieła w muzeach
- Klotho, Atropos, rzeźby, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu (zaginione)[22]
- Stojąca, grafika na papierze, Szczecińskie Muzeum Miejskie (skonfiskowana, sprzedana Bernhardowi Böhmerowi)[23]
- Czytająca para (1931), rzeźba w drewnie, Neue Nationalgalerie, Berlin[7]
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads