Justyn Szaflarski

Justyn Szaflarski OFM (ur. 14 lutego 1821 w Nowym Targu, zm. 13 listopada 1901 we Lwowie) – polski duchowny rzymskokatolicki zakonu bernardynów.

Justyn Szaflarski

Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1821 Nowy Targ
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1901 Lwów
Miejsce pochówku	Cmentarz Łyczakowski we Lwowie
Prowincjał zakonu
Okres sprawowania	1879–1882
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	bernardyni
Prezbiterat	1847

Życiorys

Urodził się 14 lutego 1821 w Nowym Targu^[1][2][3][4]. W rodzinnym mieście ukończył szkoły ludowe^[4]. Został absolwentem gimnazjum w Podolińcu^[4]. W 1843 wstąpił do zakonu bernardynów w klasztorze w Leżajsku. Ukończył kształcenie filozoficzne w Tarnopolu oraz studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego^[4]. W 1847 otrzymał sakrament święceń^[1][4].

W trakcie swojej posługi kapłańskiej pełnił funkcje wikariusza, gwardiana, definitora, kustosza, komisarza, wizytatora i prowincjała prowincji ojców bernardynów, a także był kaznodzieją generalnym^[1][2][3]. Pracował jako przełożony klasztorów w Gwoźdźcu, Samborze, Lwowie, Sokalu, od 1885 w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Rzeszowie^[5] oraz pod koniec lat 90. w Krakowie^[1][4]. Był proboszczem największej parafii we Lwowie pod wezwaniem św. Andrzeja^[4]. Dwukrotnie zostawał prowincjałem zakonu^[4] (od 31 maja 1879^[6] do 1882^[1]). 15 września 1885 wybrany kustoszem prowincji lwowskiej^[7]. W 1897 obchodził sekundycję kapłańską^[1].

W 1847 w więzieniu koszar na Żółkowskiem odwiedzał i wspierał osadzonych tam Polaków^[4]. Jego osobę opisywał Jan Lam (m.in. w dziele pt. Z dni trwogi)^[4].

Zmarł 13 listopada 1901 we Lwowie^[2][3][4]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie^[4].