Kabalistyczny zapis dat

Kabalistyczny zapis dat stosowano, podobnie jak chronostych, w okresie baroku.

Ten pomysł nawiązywał do kabały, w której literom hebrajskim przypisane były liczby. W tym wypadku litery alfabetu łacińskiego odpowiadały następującym liczbom^[1]:

A	B	C	D	E	F	G	H	I	K	L	M	N	O	P	Q	R	S	T	V	X	Y	Z
1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	20	30	40	50	60	70	80	90	100	200	300	400	500

Tabela numerologiczna z De Occulta Philosophia libri III Heinricha Corneliusa Agrippy.

Datę oblicza się sumując wszystkie liczby odpowiadające kolejnym literom tekstu. Zapis stosowano w drukach i rękopisach. W przypadku druków najczęściej podawano pod poszczególnymi słowami sumę liczb ich liter. Autorzy trudzili się nad stworzeniem tekstu, z którego daje się odczytać datę.

Te	o	Pater	aeterna	in	patria	pars	pace	reviset
105	50	246	232	49	251	231	69	489

czyli rok 1722.

Niektórzy twórcy potrafili połączyć chronostych z zapisem kabalistycznym:

Mentes eDoCtas seCtata es LeX sata sorte

Tak datował Szymon Banaczkowski swe dzieło Honor philosophicus^[2], wydane w Krakowie w roku 1760 (datę można odczytać zarówno jako chronostych, jak i w zapisie kabalistycznym)^[1].

Kabalistyczny zapis dat stosowany był głównie do datowania druków czy rękopisów, a incydentalnie tylko pojawiał się w inskrypcjach. Być może jedyny taki przykład kabalistycznego zapisu daty można zobaczyć na cokole figury św. Jana Nepomucena w Niedźwiedniku koło Ziębic w pow. ząbkowickim^[3].

Zobacz też

• chronostych