Karabin maszynowy M134 Minigun

M134 Minigun – sześciolufowy karabin maszynowy w systemie Gatlinga skonstruowany na potrzeby Armii USA w czasie wojny wietnamskiej. Powstał w oparciu o działko M61 Vulcan. Występuje wiele wersji różniących się przede wszystkim szybkostrzelnością i napędem (elektrycznym, hydraulicznym lub pneumatycznym). Używany jest jako pokładowy karabin maszynowy montowany w drzwiach takich śmigłowców jak UH-1 Iroquois czy UH-60 Black Hawk. Przedrostek „mini” odnosi się do mniejszych, w porównaniu z Vulcanem, rozmiarów i kalibru karabinu^{[potrzebny przypis]}.

M134 Minigun

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	General Electric
Rodzaj	karabin maszynowy w systemie Gatlinga
Historia
Produkcja	od 1962
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 × 51 mm NATO (wersja podstawowa M134 możliwa do przystosowania do strzelania amunicją 5,56 × 45 mm NATO)
Taśma nabojowa	system mieszczący 4000 nabojów, taśma metalowa rozsypna
Wymiary
Długość	801 mm
Szerokość	559 mm
Masa
broni	18,8 kg
Inne
Szybkostrzelność teoretyczna	maksymalnie 6000 rpm
Szybkostrzelność praktyczna	możliwość wyboru 2000 i 4000 rpm
Zasięg maks.	1200 m

W 1968 ZSRR w odpowiedzi na działko M134 Minigun stworzył karabin maszynowy GSzG-7,62 zasilany amunicją 7,62 × 54 mm R^{[potrzebny przypis]}.

W 2013 roku 10 sztuk M134G zostało przyjętych na stan uzbrojenia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej^[1]. Jest to broń pokładowa Mi-17.

• 
  Członek załogi lotniskowca strzelający pociskami smugowymi z M134
• 
  Członek załogi śmigłowca strzelający z M134 podczas misji ratunkowej w Wietnamie

Zobacz też

• karabin maszynowy XM214