Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Karl Anderson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Karl Anderson
Remove ads

Chad Allegra (ur. 20 stycznia 1980 w Asheville) – amerykański wrestler. Najbardziej znany ze swoich występów w WWE pod pseudonimem ringowym Karl Anderson.

Szybkie fakty Imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...

Anderson jest najbardziej znany z pracy w tag teamach, zwłaszcza w japońskich federacjach Pro Wrestling Noah i New Japan Pro-Wrestling, w którym jest byłym czterokrotnym posiadaczem IWGP Tag Team Championship. Posiada rekord najdłuższego panowania i największej ilości obron tytułu, ustanowiony podczas jego pierwszego panowania z byłym partnerem Giant Bernardem. Anderson jest również trzykrotnym zwycięzcą turnieju NJPW G1/World Tag League, wygrywając edycje z 2009 z Bernardem, 2012 z Hirookim Goto i 2013 z Dokiem Gallowsem. Wraz z Gallowsem dołączyli do WWE w 2016, gdzie rok później zdołali zdobyć WWE Raw Tag Team Championship.

Remove ads

Wczesne życie

Allegra wychowywał się w Asheville w Karolinie północnej z młodszym bratem i matką. Otrzymał stypendium w Mars Hill College w celu kreowania kariery w baseballu, lecz zrezygnował na rzecz kariery we wrestlingu. Po przeprowadzce do Cincinnati w Ohio rozpoczął treningi w szkole Lesa Thatchera „Main Event Pro Wrestling Camp” powiązanej z federacją Heartland Wrestling Association[8]. Krótko potem przeniósł się do szkółki Rogera Ruffena, The Northern Wrestling Federation.

Remove ads

Kariera profesjonalnego wrestlera

Podsumowanie
Perspektywa

Wczesna kariera (2000–2005)

Krótko po rozpoczęciu treningów u Lesa Thatchera w 2000, Allegra odniósł kontuzję przy sparingu z Derekiem Neikirkiem, przez co musiał pauzować ponad rok. Kiedy w końcu mógł powrócić do treningów, skontaktował się z Kirkiem Sheppardem pracującym dla Northern Wrestling Federation w Cincinnati i rozpoczął treningi pod skrzydłem Rogera Ruffena[1]. Allegra trenował przez wiele miesięcy, po czym odbył swoją pierwszą profesjonalną walkę 10 maja 2002 przegrywając z The Zodiaciem[1]. Drugi pojedynek stoczył z Princem Justicem, który jest znany z występów w Total Nonstop Action Wrestling jako Abyss. Walczył również z takimi wrestlerami jak Jimmy Valiant, Chris Harris, Shark Boy i Jerry Lawler[1]. W federacji NWF, Allegra był częścią ugrupowania The Young Lions, czteroosobowej grupy żółtodziobów, którzy dołączyli do promocji mniej-więcej w tym samym czasie. Pierwszym członkiem, który opuścił grupę był Matt Parks. Allegra ostatecznie dołączył do niego w charakterze antagonisty i rozpoczął rywalizację z Ryanem Stone'em i Jayem Donaldsonem[1]. Latem 2005, NWF i Heartland Wrestling Association zaczęło rywalizację pomiędzy federacjami, a kulminacją był pojedynek title vs. title match pomiędzy Allegrą (NWF Championem) i Codym Hawkiem (HWA Championem)[1].

National Wrestling Alliance (2005–2008)

W październiku 2005, Allegra otrzymał szansę wzięcia udziału w corocznym zjeździe National Wrestling Alliance, gdzie został zauważony przez Dave’a Marqueza pracującego w dojo należącym do New Japan Pro-Wrestling[2]. Allegra został zaproszony na treningi do dojo, lecz w międzyczasie 1 stycznia 2006 stracił tytuł NWF na rzecz 1 stycznia 2006[2]. Na Zachodnim Przybrzeżu, Allegra zmienił swój pseudonim na „Machine Gun” Karl Anderson, stając się (według scenariusza) członkiem wrestlerskiej rodziny Anderson i adaptując ich tradycyjny ruch spinebuster jako ruch kończący[1]. W kolejnych latach, jego przynależność była coraz bardziej porzucana[9]. Zdołał zdobyć NWA British Commonwealth Championship, po czym stracił na rzecz Alexa Koslova. Anderson okazjonalnie pojawiał się na galach NWA w środkowo-zachodniej części USA[1].

W 2007 utworzył drużynę z Joeyem Ryanem, występując wspólnie w kartach walk NWA promowanych przez Davida Marqueza. Drużyna próbowała zdobyć AWS Tag Team Championship od The Young Bucks (Matta i Nicka Jacksona), lecz przegrali walkę[10]. W kwietniu, Anderson zdobył EWF American Championship od Human Tornado[11]. 8 lipca 2007, on i Ryan zdobyli zwakowane NWA World Tag Team Championship w 3-way tag team matchu[1]. Anderson stracił EWF American Championship na rzecz Mikeya Nichollsa 7 września 2007, w 30-minutowym Iron Man matchu, w którym brał również udział Ryan Taylor[12]. Anderson i Ryan, znani już jako „Real American Heroes”, stracili tytuły na rzecz Los Luchas (Pheonix Stra i Zokre) 10 lutego 2008[13].

Pro Wrestling Guerilla (2007–2009)

Na początku 2007, Anderson zadebiutował w federacji Pro Wrestling Guerrilla (PWG), odnosząc wielkie zwycięstwa nad topowymi zawodnikami promocji jak Frankie Kazarian czy Colt Cabana[1]. Przez cały rok pojawiał się federacji, okazjonalnie współpracując z grupą Joey Ryan’s Dynasty[14][15][16]. 24 lutego 2008 wziął udział w turnieju o PWG World Championship, gdzie pokonał Kazariana w pierwszej rundzie[17], zaś ostatecznie odpadł w finałach będąc pokonanym przez Human Tornado[17]. Po prawie rocznej przerwie od PWG, Anderson wrócił 21 lutego 2009, ponownie dołączając do The Dynasty[18]. 28 sierpnia[18]. 28 sierpnia, on i Joey Ryan nie zdołali zdobyć PWG World Tag Team Championship od The Young Bucks[19]. Anderson po raz ostatni pojawił się w PWG 4 września 2009, gdzie został pokonany w pojedynku z Roderickiem Strongiem[20]. W wywiadzie z 2013, Allegra stwierdził: „właściwie niekoniecznie dobrze spędzałem czas w Los Angeles. Są to dobre wspomnienia, ale jak tak teraz patrzę, to nie byłem tam do końca szczęśliwy”[2]. Dodał również, że nie miał nic do zarzucenia PWG, gdyż traktowali go dobrze i często dawali mu możliwości pokazania siebie w ringu[9].

Ring of Honor (2007, 2013)

19 października 2007, Anderson zadebiutował w Ring of Honor (ROH) przegrywając z Chrisem Hero w kwalifikującym meczu do turnieju Survival of the Fittest[21]. Dwa dni później, Anderson został pokonany przez Adama Pearce’a w zwykłym pojedynku[22]. Anderson ponownie zagościł w ROH sześć lat później na gali Supercard of Honor VII, pokonując Rodericka Stronga[23]. Następnego dnia na nagraniach tygodniówek Ring of Honor Wrestling, Anderson odniósł kolejne zwycięstwo nad Michaelem Elginem[24]. 27 lipca wziął udział w turnieju o ROH World Championship, gdzie w pierwszej rundzie pokonał ACH[25], lecz 17 sierpnia w ćwierćfinale został wyeliminowany przez Michaela Elgina[26].

New Japan Pro Wrestling

Bad Intensions (2008–2012)

Jako część nowej wymiany talentów pomiędzy NWA i New Japan Pro-Wrestling, Anderson zastąpił Yujiego Nagatę 23 marca 2008 podczas pierwszego turnieju New Japan Cup. Jego pierwszym oponentem był Koji Kanemoto, z którym przegrał przez submission[27]. Na podstawie jego występu, NJPW podpisało z Andersonem roczny kontrakt[2]. Anderson dołączył do największej heelowej stajni Great Bash Heel (GBH) i spędził resztę roku walcząc w środkowej części karty walk na galach NJPW[28]. Po przeniesieniu się z Great Bash Heel do grupy Chaos, Anderson uformował tag team Bad Intentions z Giant Bernardem. 20 czerwca otrzymali szansę na walkę o IWGP Tag Team Championship, lecz nie zdołali pokonać broniących tytułów Team 3D (Brother Raya i Brother Devona)[28]. Anderson i Bernard wzięli udział w turnieju 2009 G1 Tag League i zdołali pokonać Apollo 55 (Prince’a Devitta i Ryusuke Taguchiego) w finale turnieju, zdobywając kolejną szansę na walkę o tytuły należące do Team 3D[28][29]. 8 listopada na gali Destruction '09, drugi pojedynek pomiędzy Bad Intentions i Team 3D zakończył się podwójnym wyliczeniem poza-ringowym[30]. 4 kwietnia 2010 członkowie grupy Chaos Toru Yano i Takashi Iizuka odwrócili się od Andersona i wyrzucili z grupy, gdzie Tetsuya Naito i Yujiro Takahashi dołączyli do ugrupowania za jego miejsce[31]. Giant Bernard, który nie wystąpił wtedy na gali, ostatecznie opuścił Chaos i utrzymał współpracę z Andersonem[32]. 19 czerwca 2010 na gali Dominion 6.19 Anderson i Bernard pokonali drużyny Seigigun (Yujiego Nagatę i Wataru Inoue) oraz No Limit (Tetsuyę Naito i Yujiro Takahashiego) w three-way elimination matchu zdobywając IWGP Tag Team Championship[33].

Bad Intentions po raz pierwszy obronili tytuły IWGP Tag Team Championship 19 lipca, pokonując Seigigun i No Limit w walce nazwanej „Dogfight”[34]. Pod koniec października Bad Intentions wzięli udział w turnieju 2010 G1 Tag League, w którym odnieśli trzy zwycięstwa i dwie porażki, kończąc na drugim miejscu w ich grupie i przechodząc do półfinałów. 7 listopada zostali pokonani przez ostatecznych zwycięzców turnieju, Yujiego Nagatę i Wataru Inoue[35][36]. 4 stycznia 2011 na gali Wrestle Kingdom V in Tokyo Dome, Bad Intentions obronili swoje IWGP Tag Team Championship w three-way matchu przeciwko Beer Money, Inc. (Jamesowi Stormowi i Robertowi Roode’owi) oraz Muscle Orchestra (Manabu Nakanishim i Strong Manowi)[37][38]. 3 maja, Bad Intentions pokonało No Limit, po raz siódmy broniąc swoich tytułów i tym samym wyrównując rekord największej ilości obron ustanowionych przez Hiroyoshiego Tenzana i Masahiro Chono[39]. Zdołali pobić ten rekord broniąc tytułów po raz ósmy 18 czerwca na gali Dominion 6.18 przeciwko Takumie Sano i Yoshihiro Takayamie, stając się również nowymi posiadaczami GHC Tag Team Championship[40][41].

Dziewiąta obrona tytułów nastąpiła 3 lipca, kiedy to pokonali Hirookiego Goto i IWGP Heavyweight Championa Hiroshiego Tanahashiego[42]. 23 lipca, Bad Intentions wystąpiło w federacji Pro Wrestling Noah, broniąc tam swoich GHC Tag Team Championship w pojedynku z Tekshim Morishimą i Yutaką Yoshiem[43]. 9 września, Ban Intentions stali się najdłużej panującymi IWGP Tag Team Championami w historii, bijąc poprzedni rekord 446 dni należący do Hiroyoshiego Tenzana i Masahiro Chono z 2003. Bad Intentions po raz drugi obronili GHC Tag Team Championship 31 października, pokonując Go Shiozaki i Shuhei Taniguchiego na gali promocji Pro Wrestling Noah[44]. Podczas turnieju 2011 G1 Tag League, Bad Intentions odnieśli swoją pierwszą porażkę jako tag team od ponad roku, gdzie zostali pokonani przez Complete Players (Masato Tanakę i Yujiro Takahashiego)[45], lecz zdołali wygrać cztery kolejne walki i przejść do półfinałów turnieju[46]. 6 listopada, tuż po pokonaniu Billion Powers (Hirookiego Goto i Hiroshiego Tanahashiego) w półfinale, Bad Intentions zostali pokonani w finale 2011 G1 Climax przez Suzuki-gun (Minoru Suzukiego i Lance’a Archera)[47]. 12 listopada na gali Power Struggle, Bad Intentions po raz dziesiąty obroniło tytuły w walce z Archerem i Suzukim[48]. 4 stycznia 2012 na gali Wrestle Kingdom VI in Tokyo Dome, Bad Intentions straciło IWGP Tag Team Championship na rzecz Tencozy (Hiroyoshiego Tenzana i Satoshiego Kojimy), kończąc ich panowanie z rekordową ilością 564 dni[49]. 22 stycznia stracili GHC Tag Team Championship na rzecz Akitoshiego Saito i Juna Akiyamy[50]. W marcu, Bad Intentions zostało rozwiązane, gdyż Bernard opuścił New Japan na rzecz powrotu do WWE[51].

Bullet Club (2012–2016)

Po rozpoczęciu swojej singlowej kariery, Anderson wziął udział w turnieju 2012 New Japan Cup z 1 kwietnia. Po pokonaniu Hiroyoshiego Tenzana i wielokrotnego IWGP Heavyweight Championa Shinsuke Nakamury, Anderson został wyeliminowany z turnieju w półfinale przez Hiroshiego Tanahashiego[52][53][54]. 3 maja na gali Wrestling Dontaku 2012, Nakamura pokonał Andersona w ich rewanżu[55]. W sierpniu Anderson wziął udział w turnieju 2012 G1 Climax, gdzie wygrał cztery z siedmiu pojedynków, a także zdobył zaskakujące zwycięstwo nad IWGP Heavyweight Championem Hiroshim Tanahashim w walce z 12 sierpnia (ostatni dzień turnieju), awansując do finałów[56]. W finale został pokonany przez Kazuchika Okadę[56]. Przez kolejne miesiące Anderson kontynuował rywalizację z Okadą, przegrywając z nim 8 października na gali King of Pro-Wrestling, gdzie na szali był tytuł pretendenta do głównego mistrzostwa federacji[57][58]. 11 listopada na gali Power Struggle, Anderson przegrał pojedynek z Shinsuke Nakamurą o IWGP Intercontinental Championship należący do Nakamury[59][60]. 15 listopada Anderson dołączył do turnieju wyłaniającego pierwszego posiadacza NEVER Openweight Championship. Po wygranej z Yujiro Takahashim[61], Shiori Asahim i Kengo Mashimo, Anderson został pokonany w finale z 19 listopada przez Masato Tanakę[62]. W dniach od 20 listopada do 1 grudnia, Anderson brał udział w turnieju 2012 World Tag League, formując tag team z Hirookim Goto jako „Sword & Guns”[63]. Drużyna odniosła cztery zwycięstwa i dwie porażki, kończąc na drugim miejscu w grupie i przechodząc do półfinałów turnieju[64][65]. 2 grudnia, Sword & Guns pokonali drużynę Tencozy i przeszli do finału, w którym (tego samego dnia) pokonali panujących IWGP Tag Team Championów K.E.S. (Daveya Boya Smitha Jr. i Lance’a Archera), wygrywając cały turniej[66]. Sword & Guns otrzymali szansę na pojedynek z K.E.S. o IWGP Tag Team Championship na gali Wrestle Kingdom 7 in Tokyo Dome, lecz zostali pokonani przez panujących mistrzów[67][68]. 10 lutego 2013 na gali The New Beginning, Anderson zawalczył z Hiroshim Tanahashim o IWGP Heavyweight Championship, lecz poniósł porażkę[69]. W celu pozyskania kolejnego miana pretendenta do tytułu Tanahashiego, Anderson wziął udział w turnieju 2013 New Japan Cup z 11 marca i pokonał Hiroyoshiego Tenzana w pierwszej rundzie[70][71] Six days later, Anderson was eliminated from the tournament in the second round by Kazuchika Okada[72].

Thumb
Anderson oraz grupa Bullet Club we wrześniu 2013

3 maja na gali Wrestling Dontaku 2013 zawalczył z Hiroshim Tanahashim w kolejnym wysoko ocenianej przez krytyków walce, lecz ponownie został pokonany. Po walce Anderson przeszedł heelturn i zawiązał sojusz z Princem Devittem, Bad Luck Falem i Tama Tongą wspólnie atakując Tanahashiego[73]. Wspólnie założyli grupę o nazwie „Bullet Club”[74][75]. Od 1 do 11 sierpnia, Anderson wziął udział w turnieju 2013 G1 Climax[76], który zakończył z pięcioma zwycięstwami i czterema porażkami, gdzie przez przegraną z Tetsuya Naito nie przeszedł do finałów turnieju[77][78]. W październiku Anderson skupił się na tytule IWGP Heavyweight Championship, który był w posiadaniu Kazuchiki Okady, na którym chciał się zemścić za przegraną z nim podczas turnieju 2012 G1 Climax[79]. Ich walka odbyła się 9 listopada na gali Power Struggle, lecz Okada zdołał obronić tytułu[80]. Od 24 listopada do 8 grudnia on i nowy członek Bullet Clubu Doc Gallows wzięli udział w turnieju 2013 World Tag League[81]. Po wygraniu czterech z sześciu pojedynków[82], Anderson i Gallows pokonali drużynę GBH (Togi Makabe i Tomoaki Honma) w półfinale, a następnie zespół Tencozy w finale i wygrali turniej. Oznaczało to trzecie zwycięstwo Andersona w G1/World Tag League oraz drugie z rzędu[83][84]. Anderosn i Gallows zawalczyli o tytuły tag team 4 stycznia 2014 na gali Wrestle Kingdom 8, gdzie pokonali K.E.S. i stali się nowymi posiadaczami IWGP Tag Team Championship[85][86]. Anderson i Gallows obronili tytułów na gali The New Beginning in Hiroshima z 9 lutego pokonując K.E.S. w rewanżu[87][88]. Dwa miesiące później na glai Invasion Attack 2014 pokonali Hirookiego Goto i Katsuyoriego Shibatę ze swoimi tytułami na sali[89][90].

Thumb
Anderson z tytułem IWGP Tag Team Championship oraz jako lider grupy Bullet Club w maju 2014

Po kwietniowej kali Invasion Attack, Devitt opuścił New Japan Pro Wrestling, wskutek czego Anderson został wybrany nowym liderem Bullet Clubu[91]. Anderson i Gallows po raz trzeci obronili tytułów przeciwko Hirookiemu Goto i Captainowi Taiwan[92]. Czwarta sukcesywna obrona nastąpiła 17 maja, gdzie pokonali The Briscoes (Jaya i Marka) na gali współ-produkowanej przez NJPW i RoH[93]. 21 czerwca na gali Dominion 6.21 po raz piątu obronili tytułów w walce z Ace to King (Hiroshim Tanahashim i Togim Makabe)[94][95]. W dniach 21 lipca do 8 sierpnia, Anderson wziął udział w turnieju 2014 G1 Climax, w którym uzyskał pięć zwycięstw i pięć porażek i nie przeszedł do dalszej fazy turnieju[96][97]. 21 września na gali Destruction in Kobe, Anderson i Gallows szósty raz obronili tytułów IWGP Tag Team Championship tym razem pokonując członków grupy Chaos – Kazuchiki Okadę i Yoshi-Hashiego[98][99]. Dwa dni później na gali Destruction in Okayama, Anderson nie zdołał pokonać Okady o miano pretendenta do tytułu IWGP Heavyweight Championship[100]. W grudniu, Anderson i Gallows dotarli do finału turnieju 2014 World Tag League wygrywając pięć z siedmiu pojedynków[101]. 7 grudnia przegrali w finale z Hirookim Goto i Katsuyorim Shibatą[102]. Roczne panowanie Andersona i Gallowsa jako mistrzowie dobiegło końca 4 stycznia 2015 na gali Wrestle Kingdom 9 in Tokyo Dome, gdzie stracili tytuły na rzecz Goto i Shibaty[103][104].

Anderson i Gallows odzyskali tytuły od Goto i Shibaty 11 lutego na gali The New Beginning in Osaka[105][106], lecz stracili na rzecz The Kingdom (Matta Tavena i Michaela Bennetta) półtora miesiąca później na gali Invasion Attack 2015[107][108]. Po raz kolejny udało im się zdobyć tytuły od The Kingdom 5 lipca na gali Dominion 7.5 in Osaka-jo Hall[109][110]. Od 23 lipca do 15 sierpnia, Anderson wziął udział w kolejnym turnieju G1 Climax[111]. Ze stanem sześciu zwycięstw i trzech porażek nie udało mu się przejść do dalszej części turnieju[112]. Podczas wydarzenia zdołał pokonać Shinsuke Nakamurę[113], wskutek czego otrzymał szansę na pojedynek z nim o IWGP Intercontinental Championship w dniu 7 listopada na gali Power Struggle[114], lecz przegrał walkę. 4 stycznia 2016 na gali Wrestle Kingdom 10 in Tokyo Dome, Anderson i Gallows stracili IWGP Tag Team Championship na rzecz Togiego Makabe i Tomoakiego Honmy[115]. Tuż przed emisją gali pojawiły się informacje, że Anderson i Gallows opuszczą NJPW i wspólnie dołączą do WWE[116][117]. Po gali Anderson pozostał pod kontraktem NJPW i zgodził się wystąpienie na zaplanowanych galach przed odejściem z federacji[118][119]. 14 lutego na gali The New Beginning in Niigata, Anderson i Gallows otrzymali rewanż o tytuły tag team, jednakże Makabe i Honma wyszli zwycięsko z pojedynku[120]. 19 lutego Anderson potwierdził w wywiadzie z Tokyo Sports, że opuści NJPW dzień po gali Honor Rising: Japan 2016[121]. W jego ostatniej walce dla NJPW, Anderson połączył siły z Bad Luck Falem, Dokiem Gallowsem i Tama Tongą, gdzie przegrali z Bobbym Fishem, Hirookim Goto, Katsuyorim Shibatą i Kyle’em O’Reillym w ośmioosobowym tag team matchu[122].

Global Force Wrestling (2015)

6 maja 2015 Global Force Wrestling (GFW) ogłosiło Andersona jako część swojego rosteru wrestlerów[123]. Anderson i Doc Gallows wzięli udział w walce wieczoru pierwszej gali wyprodukowanej przez GFW z 12 czerwca, gdzie pokonali New Heavenly Bodies (Dustina i Justina) w tag team matchu[124].

WWE (2016-2020)

Thumb
Gallows i Anderson we wrześniu 2016

11 kwietnia na odcinku tygodniówki Raw, Anderson i Gallows zadebiutowali w federacji atakując The Usos po ich zwycięstwie z The Social Outcasts. Tydzień później na Raw zaatakowali WWE World Heavyweight Championa Romana Reignsa, który rywalizował z ich byłym przyjacielem z NJPW AJ Stylesem. 25 kwietnia na Raw pokonali The Usos w ich pierwszej walce dla federacji. Pomimo odmów ze strony Stylesa, duo starało się jemu pomagać w starciach z Reignsem i Usos. 2 maja na odcinku Raw, Styles, Anderson i Gallows zaczęli być określani przez komentatorów jako The Club (nawiązanie do Bullet Clubu z NJPW). Na gali Extreme Rules, Anderson i Gallows zainterweniowali w walce wieczoru pomiędzy Reignsem i Stylesem o WWE World Heavyweight Championship i zaatakowali Reignsa, lecz na jego pomoc przybiegli The Usos i przepędzili dwójkę z ringu; ostatecznie pojedynek wygrał Reigns przypinając Stylesa w ringu. Następnej nocy na tygodniówce Raw Styles opuścił The Club twierdząc, że WWE „nie jest federacją z Japonii”, lecz ostatecznie to Anderson i Gallows opuścili Stylesa podczas jego walki z Kevinem Owensem w walce kwalifikującej do Money in the Bank ladder matchu.

30 maja na odcinku Raw, AJ Styles skonfrontował się w ringu z powracającym Johnem Ceną, który chciał „skonfrontować się z gwiazdami nowej ery WWE”, po czym uściskał dłoń Stylesa. Na arenę wkroczyli Anderosn i Gallows, który początkowo mieli zamiar zawalczyć z dwójką w ringu. Po chwili Styles zaatakował Cenę, gdzie ostatecznie trójka odnowiła współpracę jako The Club. Podczas WWE Draftu z 2016, Anderson i Gallows zostali przydzieleni do brandu Raw, zaś Styles do brandu SmackDown, tym samym rozdzielając The Club.

Gallows i Anderson skupili się na zdobyciu tytułów WWE Raw Tag Team Championship od The New Day, gdzie między innymi kontuzjowali pachwinę Big E trafiając o słupek ringu. Przez kilka tygodni występowali w segmentach wyśmiewających New Day oraz kontuzję odniesioną przez Big E. Na gali SummerSlam, Gallows i Anderson pokonali Kofiego Kingstona i Xaviera Woodsa (członków New Day) przez dyskwalifikację, gdzie podczas pojedynku zainterweniował powracający Big E. Na wrześniowej gali Clash of Champions ponownie nie zdołali zdobyć tytułów od New Day. 7 listopada na odcinku Raw, Gallows i Anderson zostali ogłoszeni członkami tag teamowej drużyny Raw przeciwko drużynie SmackDown na galę Survivor Series. Duo zostało wyeliminowane z pojedynku przez Heatha Slatera i Rhyno, lecz ostatecznie ich drużyna odniosła zwycięstwo. 18 stycznia 2017 na odcinku Raw, Gallows i Anderson zawalczyli z Cesaro i Sheamusem o Raw Tag Team Championship, gdzie zwycięski rezultat został wycofany z powodu przypadkowego ataku Sheamusa na sędziego[125]. Podczas pre-show gali Royal Rumble odbył się rewanż, w którym Gallows i Andreson pokonali mistrzów i stali się nowymi posiadaczami tytułów[126]. Na marcowej gali Fastlane zdołali obronić tytuły w walce z Enzo Amore i Big Cassem[127]. Na WrestleManii 33 wzięli udział w Fatal 4-way tag team ladder matchu, lecz stracili tytuły na rzecz powracających The Hardy Boyz (Jeffa i Matta Hardy’ego)[128].

Remove ads

Życie osobiste

Allegra jest żonaty i ma trzech synów[129]. Jego rodzina żyje w Cincinnati w stanie Ohio[2]. Allegra jest bliskim przyjacielem Finna Bálora i Shinsuke Nakamury, których poznał w szkółce New Japan Pro-Wrestling w Los Angeles[2].

Inne media

Gry video

Więcej informacji Rok, Tytuł ...

Styl walki

Thumb
Anderson wykonujący Gun Stun na Shinsuke Nakamurze
Thumb
Anderson aplikujący Boston crab na Franku Kazarianie
Thumb
Anderson i Doc Gallows wykonujący Magic Killer na Togim Makabe
  • Finishery
    • Jako Karl Anderson
      • Gun Stun (Stunner – 2008[131] lub Jumping cutter – 2009–2016)[3][33]
      • Rocket Kick (Running single leg front dropkick)[132] – od 2016; wcześniej używany jako zwykły ruch
      • Spinning spinebuster[1][3] – 2006–2008; od 2008 używany jako zwykły ruch
      • Swivel Gun Stun (Fireman’s carry cutter)[133]
    • Jako Chad 2 Badd
      • Baddest Kick in the World (Running big boot)[4]
      • Too Badd (Diving neckbreaker)[4]
  • Inne ruchy
  • Z Dokiem Gallowsem/Lukiem Gallowsem
    • Drużynowe finishery
    • Drużynowe inne ruchy
      • Boot of Doom (Kombinacja fireman’s carry flapjack (Gallows) / running single leg front dropkick (Anderson))[144][145][146][147]
  • Z Giant Bernardem
    • Drużynowe finishery
      • Giant Gun Stun (Kombinacja Flapjack (Bernard) / Gun Stun (Anderson))[48]
      • Magic Killer (Aided snap swinging neckbreaker)[43]
  • Przydomki
    • „2 Badd”[4]
    • „The Machine Gun”[3]
  • Motywy muzyczne
    • „The Machine Gun” ~ Yonosuke Kitamura[148]
    • „Devil’s Dance” ~ Metallica[3][149] (NJPW / PWG / RoH)
    • „The Machine Gun Ver. 2" ~ Yonosuke Kitamura[150]
    • „Solace” ~ Triphon[149] (RoH)
    • „Last Chance Saloon” ~ Deviant and Naive Ted[151] (NJPW; używane jako część grupy Bullet Club)
    • „Shot’Em” ~ [Q]Brick[152] (NJPW; używane jako część grupy Bullet Club)
    • „Machingun (Bullet Club Mix)” ~ Yonosuke Kitamura[153] (NJPW)
    • „Omen in the Sky” ~ CFO$[154] (WWE; od 25 kwietnia 2016; używane podczas współpracy z Lukiem Gallowsem)
Remove ads

Mistrzostwa i osiągnięcia

Thumb
Anderson z pasem IWGP Tag Team Championship w marcu 2015
Remove ads

Przypisy

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads