Karolina Wigura

Karolina Jadwiga Wigura-Kuisz (ur. 1 października 1980 w Warszawie^{[potrzebny przypis]}) – polska socjolożka, historyczka idei, publicystka, pisze m.in. dla działu politycznego w Kulturze Liberalnej, wykładowczyni Wydziału Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Karolina Wigura

Karolina Wigura stoi przy Hali BHP Stoczni Gdańskiej podczas Święta Wolności i Praw Obywatelskich, Gdańsk 2023
Pełne imię i nazwisko	Karolina Jadwiga Wigura-Kuisz
Data i miejsce urodzenia	1 października 1980 Warszawa
Zawód, zajęcie	socjolog, dziennikarka, publicystka
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor habilitowana nauk społecznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	adiunkt
Pracodawca	Wydział Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego

Życiorys

Kariera naukowa

Ukończyła studia magisterskie w ramach Kolegium MISH UW w Instytucie Socjologii (2003) i Instytucie Nauk Politycznych (2005)^[1]. Prace nad doktoratem prowadziła w ramach studiów doktoranckich w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz na Wydziałach Filozofii i Teologii Uniwersytetu Ludwika i Maksymiliana w Monachium^[2]. Doktorat w zakresie nauk społecznych uzyskała w 2009 na podstawie pracy pt. „Deklaracje przebaczenia i skruchy w polityce na przykładach z historii Polski, Niemiec i Ukrainy w latach 1945–2006. Teorie i praktyka”, której promotorem był Paweł Śpiewak, zaś recenzentami Stanisław Filipowicz i Robert Piłat^[3]. W 2020 uzyskała na UW habilitację w dziedzinie nauk społecznych^[4]. Pracuje jako adiunkt na Wydziale Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego (wcześniej Instytucie Socjologii), w Zakładzie Historii Myśli Społecznej^[5], jest także członkinią Międzyzakładowej Pracowni Pamięci Społecznej w Instytucie Socjologii UW^{[potrzebny przypis]}.

Jej zainteresowania naukowe obejmują filozofię polityki – zwłaszcza Hannah Arendt, Paula Ricoeura i Karla Jaspersa; socjologię i etykę pamięci, ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień sprawiedliwości okresu przejściowego, rozliczenia, winy, pojednania i przebaczenia w polityce – tematyce tej poświęcona jest wydana przez nią w 2011 r. książka „Wina narodów. Przebaczenie jako strategia prowadzenia polityki”^[6]; zajmuje się również historią emocji oraz emocjami i namiętnościami w polityce.

Jej książka „Wina narodów” otrzymała w 2012 nagrodę im. ks. Józefa Tischnera^[7], a w rok później była nominowana do nagrody im. Jerzego Turowicza^[8]. Jest laureatką Stypendium im. Bronisława Geremka w Instytucie Nauk o Człowieku w Wiedniu (2012), stypendystką Programu Studiów Polskich w St. Antony’s College na Uniwersytecie Oksfordzkim (2016) i Robert Bosch Academy w ramach programu Richard von Weizsäcker Fellowship (2021)^[9]. Odbyła także pobyt naukowy w Central European University w Budapeszcie (2015). Jest laureatką konkursów grantowych Narodowego Centrum Nauki: „Preludium” i „Sonaty”. W 2020 była nominowana do Nagrody im. Tadeusza Kotarbińskiego^[4].

W latach 2016–2018 wraz z Jarosławem Kuiszem pełniła w St. Antony’s College na Uniwersytecie Oksfordzkim funkcję współdyrektorki programu polskiego, zatytułowanego „Knowledge Bridges: Poland and the United Kingdom”.

Działalność dziennikarska

Pracowała jako dziennikarz w Drugim Programie Polskiego Radia w latach 2003–2006, a następnie do 2009 w tygodniku „Europa”, dodatku do gazety „Dziennik. Polska Europa Świat”. Za opublikowaną w „Europie” rozmowę z Jürgenem Habermasem Europę ogarnia śmiertelny bezwład otrzymała nagrodę Grand Press za najlepszy wywiad (2008).

Należy do współzałożycieli tygodnika internetowego „Kultura Liberalna”, gdzie prowadzi dział polityczny, a także zajmujące się badaniem radykalizacji polskiej debaty publicznej Obserwatorium Debaty Publicznej.

Publikowała w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Etyce”, „Przeglądzie Politycznym”, „Pryncypiach”, „Tygodniku Powszechnym”, „Znaku”^[10]. W 2015 przygotowywała, wraz z o. Maciejem Ziębą i Markiem Zającem, program o tematyce kulturalno-politycznej w TVP Kultura „To nie tak”^[11]. Komentuje politykę polską i zagraniczną.

Wraz z Katarzyną Kasią prowadzi podcast Widok z K2^[12].

Działalność publiczna

W latach 2012–2016 była członkinią Zarządu Fundacji im. Stefana Batorego, od 2010 jest członkinią Rady Programowej Kongresu Kobiet^[13], w latach 2014–2016 członkini Rady Programowej EFNI. W 2013 była stypendystką programu dla liderów Marshall Memorial Fellowship, organizowanego przez German Marshall Fund.

Zasiada w kapitule nagrody im. ks. Tischnera^[14].

Życie prywatne

Żona Jarosława Kuisza^[15].

Publikacje

• Wina narodów: przebaczenie jako strategia prowadzenia polityki, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar – Gdańsk: Muzeum II Wojny Światowej, 2011.
• (redakcja) Krzysztof Michalski, Eseje o Bogu i śmierci, opieka red. Karolina Wigura, Warszawa: Kurhaus Publishing Kurhaus Media, 2014.
• Wynalazek nowoczesnego serca. Filozoficzne źródła współczesnego myślenia o emocjach, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2019.