Kościół św. Wojciecha w Margoninie

Kościół Świętego Wojciecha – rzymskokatolicki kościół parafialny w miejscowości Margonin. Kościół należy do parafii św. Wojciecha w Margoninie w dekanacie chodzieskim, archidiecezji gnieźnieńskiej. Mieści się przy ulicy Kościelnej. Dnia 2 grudnia 1964 roku pod numerem A-20, kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa wielkopolskiego^[2].

Kościół św. Wojciecha w Margoninie

nr rej. A-20 z dnia 2 grudnia 1964[1]
Kościół parafialny
Widok kościoła
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miejscowość	Margonin
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Wojciecha w Margoninie
Wezwanie	św. Wojciecha
Wspomnienie liturgiczne	23 kwietnia
Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Matka Boża Pocieszenia
Historia Data rozpoczęcia budowy XVII wiek Data zakończenia budowy 1753 Data poświęcenia 1753 Fundator Anna Malechowskich Ciecierska
Dane świątyni Styl późnobarokowy Świątynia • materiał bud. • wysokość • długość • cegła 20,5 m 35,5 m Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 0 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3 Nawa główna • szerokość • wysokość 19,5 m 20,5 m Organy • liczba głosów • liczba manuałów 19 2+pedał Dzwonnica • typ dzwonnicy • nazwa dzwonu styl klasycystyczny św.Wojciech, Matka Boża Margonińska, Jan Paweł
Położenie na mapie Margonina Kościół św. Wojciecha w Margoninie
Położenie na mapie Polski Kościół św. Wojciecha w Margoninie
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół św. Wojciecha w Margoninie
Położenie na mapie powiatu chodzieskiego Kościół św. Wojciecha w Margoninie
Położenie na mapie gminy Margonin Kościół św. Wojciecha w Margoninie
52°58′22,037″N 17°05′48,962″E
Strona internetowa

Historia kościoła

Osobny artykuł: Parafia św. Wojciecha w Margoninie.

Wnętrze świątyni

Kościół wzmiankowany w XIV wieku, obecny zbudowany na początku XVII wieku, przebudowany po pożarze 1753. Budowla barokowa trzynawowa, halowa. Wyposażenie wnętrza z XVIII wieku. Na łuku tęczowym dekoracja rokokowa stiukowa z panopliami, herbami Abdank i Rawicz i napisem fundacyjnym. Portret trumienny z początku XVII wieku. Na zewnątrz, we wnękach szczytu drewniane rzeźby barokowe^[3].