Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim

Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim – zbór Kościoła Chrystusowego w RP działający w Lidzbarku Warmińskim^[1].

Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim

Państwo	Polska
Siedziba	Lidzbark Warmiński
Adres	ul. Szwoleżerów 2 11-100 Lidzbark Warmiński
Wyznanie	protestanckie
Kościół	Kościół Chrystusowy w RP
Pastor	Diakon Marcin Lipski
Położenie na mapie Lidzbarka Warmińskiego Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim
Położenie na mapie Polski Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim
Położenie na mapie powiatu lidzbarskiego Kościół Chrystusowy w Lidzbarku Warmińskim
54°07′40,008″N 20°34′14,664″E
Strona internetowa

Stanowisko pastora przełożonego zboru pełni Marcin Lipski^[1].

Historia

Lidzbark Warmiński był jednym z pierwszych miejsc, gdzie działalność po wojnie rozpoczęło Zjednoczenie Kościołów Chrystusowych. W 1946 w celu odnalezienia zamieszkałych tu ewangelicznie wierzących, do miasta przybył Jerzy Sacewicz z Olsztyna, który nawiązał wówczas kontakt z Karolem Rothem i jego rodziną^[2].

Dzięki Sacewiczowi, powstała we wrześniu 1946 wspólnota pozyskała decyzją władz miejskich dawną kaplicę niemieckiej Społeczności Chrześcijańskiej przy ul. Szwoleżerów 5. Budynek ten był częściowo zdewastowany i został wyremontowany przez Rothów^[2][3].

Pastorem zboru został Teodor Lewczuk, przybyły do Lidzbarka z Biełek na Podlasiu, a kaznodzieją był również Andrzej Aniszczuk. W 1947 wspólnota skupiała około 20 członków. Zbór uruchomił wówczas sierociniec, otwarty 9 listopada 1947 w budynku przy ul. Szwoleżerów 7, pozyskanym na ten cel od władz miasta. W 1949 decyzją władz instytucja została zlikwidowana, na skutek braku ich zgody na wychowanie dzieci przez kościół, a dawna siedziba domu dziecka została przeznaczona na budynek wojskowy^[2].

W 1947 w związku z repatriacją z ZSRR do miasta przyjechał Mikołaj Makarczuk, który od tej pory zaczął sprawować stanowisko pastora zboru. W 1948 odbywały się tutaj dwa niedzielne nabożeństwa, a w środy – godziny biblijne. Zbór posiadał trzy placówki misyjne, w których nabożeństwa prowadzono co dwa tygodnie. Wspólnota zajmowała się również działalnością kulturalną, repolonizacyjną oraz charytatywną, odbywały się też zajęcia Szkoły Niedzielnej^[2]. Przebieg nabożeństw był zakłócany przez ludność katolicką, na przykład poprzez wrzucanie do kaplicy w ich trakcie kamieni przez szyby, jednak z czasem incydenty te ustały^[3].

W 1948 w Lidzbarku na bazie zorganizowanego tu w dniach 4–26 czerwca 1948 kursu teologicznego zostało powołane Seminarium Teologiczne, którego kierownikiem został Mikołaja Korniluk. We wrześniu 1949 siedziba seminarium została przeniesiona do Warszawy^[2][4].

W wyniku aresztowania 199 ewangelikalnych duchownych w ramach Akcji „B” w 1950 uwięziony został pastor Makarczuk^[2].

W związku z dobrą bazą lokalową zboru, którą tworzyły zarówno kaplica, jak i pomieszczenia pomocnicze, były one wykorzystywane do różnych celów, jak odbywające się tu do 1971 obozy młodzieżowe^[2].

Z powodu budowy osiedla mieszkaniowego, w 1974 kaplica została przeznaczona do rozbiórki. W zamian zbór pozyskał parter budynku przy ul. Szwoleżerów 2, położonego naprzeciwko dotychczasowej kaplicy. Urządzona tam kaplica została otwarta 3 listopada 1974^[2].

W 1979 do miasta przybył wysłany tu z Warszawy Jerzy Puszcz, który miał wspomóc w pracy pastora Makarczuka. Już na początku służby w lidzbarskim zborze Puszcz przyczynił się do wprowadzenia nowego wystroju kaplicy^[2].

Po śmierci pastora Mikołaja Makarczuka w 1993 stanowisko pastora przełożonego zboru objął Jerzy Puszcz. Po jego przejściu na emeryturę w 2022 obowiązki administratora zboru przejął diakon Marcin Lipski^[5].