Konrad Bolesław Niedziałkowski

Konrad Bolesław Niedziałkowski (ur. 1862, zm. 19 czerwca 1925 w Wilnie^[1][2]) – polski działacz polityczny i samorządowy.

Konrad Bolesław Niedziałkowski

Data urodzenia	1862
Data i miejsce śmierci	19 czerwca 1925 Wilno
Miejsce spoczynku	cmentarz św. Piotra na Antokolu
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa
Dzieci	Wanda Dobaczewska, Mieczysław Niedziałkowski
Odznaczenia

Życiorys

Ukończył Instytut Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach^[3]. Jako student należał do działającej na ziemiach Królestwa Polskiego Międzynarodowej Socjalno-Rewolucyjnej Partii Proletariat (I Proletariat). Później odszedł od swych młodzieńczych przekonań i stał się powszechnie szanowanym obywatelem Wilna, m.in. był pracownikiem Banku Ziemskiego^[4], od 1900 dyrektorem Banku Handlowego, w latach 1907–1908 kierownikiem działu ekonomicznego „Kurjera Litewskiego” – dziennika politycznego, społecznego i literackiego wydawanego w Wilnie. Od 1908 był wiceprezydentem Wilna, a także członkiem Komisji Rewizyjnej Wileńskiego Towarzystwa Rolniczego^[5]. Po wkroczeniu wojsk polskich do Wilna w kwietniu 1919 wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Odbudowy Uniwersytetu Wilna^[6]. Potem w latach 1919–1920 był naczelnikiem Okręgu Wileńskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich, a w latach 1920–1922 członkiem Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej^[7]. W 1923 był członkiem-założycielem Wileńskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Eugenicznego^[8]. Ponadto był Prezesem Wileńskiego Oddziału Spółki Akcyjnej „Polski Lloyd” oraz członkiem Centralnego Zarządu Polskiej Macierzy Szkolnej Ziem Wschodnich^[9].

Konrad Bolesław Niedziałkowski był mężem Heleny z Czajczyńskich, córki uczestnika Powstania Styczniowego, zesłanego do Tweru nad Wołgą, ojcem: Wandy Dobaczewskiej (pisarki), Mieczysława^[10] (działacza PPS), Jerzego (starosty średzkiego i jarocińskiego)^[11], Haliny (1897–1987) poetki, żony Władysława Zawadzkiego – ministra skarbu^[12][13] i Jana (1907–1952)^[14]. Jego brat Karol Antoni od 1901 był biskupem katolickim w Diecezji Łucko-Żytomierskiej, a także rektorem Akademii Duchownej w Petersburgu.

Zmarł w Wilnie. Został pochowany na cmentarzu św. Piotra na Antokolu^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)^[16][17]