Konstanty Felicjan Szaniawski

Konstanty Felicjan Szaniawski herbu Junosza (ur. 24 listopada 1668, zm. 1 lipca 1732 roku w Lipowcu^[1]) – biskup włocławski od 1705, przeniesiony do Krakowa 3 lipca 1720, scholastyk wileński, kanonik warmiński, kanonik warszawski^[2], regent kancelarii większej koronnej, duchowny referendarz wielki litewski w 1703 roku^[3].

Konstanty Felicjan Szaniawski

Biskup tytularny
Kraj działania	I Rzeczpospolita
Data urodzenia	24 listopada 1668
Data i miejsce śmierci	1 lipca 1732 Lipowiec
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie
Biskup krakowski
Okres sprawowania	1720–1732
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	11 listopada 1694
Nominacja biskupia	25 czerwca 1706
Sakra biskupia	20 lutego 1707

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	20 lutego 1707
Konsekrator	Stanisław Szembek
Współkonsekratorzy	Józef Szumlański Deodat Nersesowicz Jan Skarbek
Konsekrowani biskupi Andrzej Stanisław Załuski 1724 Michał de la Mars 1725
Współkonsekrowani biskupi Piotr Franciszek Tarło 1713 Walenty Maciej Arcemberski 1715

Życiorys

Studiował w Akademii Krakowskiej, gdzie w 1698 r. uzyskał stopień doktora obojga praw. Zwolennik króla Augusta II i panowania Sasów w Polsce. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku^[4]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku^[5]. Pod wpływem biskupa Szaniawskiego August II odwołał swoją abdykację w 1709. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku^[6]. W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem^[7].

W trosce o poziom wykształcenia duchowieństwa założył i uposażył w 1726 r. Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach, oraz seminarium w Krakowie na Stradomiu w 1732 r. powierzając jego prowadzenie Misjonarzom. Rozbudował seminarium zamkowe. W zamku biskupów krakowskich w Lipowcu urządził dom poprawczy dla księży. Dla ubogich studentów w Łukowie ufundował Collegium Szaniavianum. Był współfundatorem kościoła pijarów.

Staraniem biskupa w latach 1724–1728 odnowiono zniszczony i spalony przez Szwedów w 1702 r. Zamek Królewski na Wawelu. W 1720 r. ogłosił list pasterski, który następnie pełnił rolę podręcznika pastoralnego. W 1725 r. ogłosił edykt przeciw innowiercom oraz Idea vitae sacerdotalis czyli podręcznik ascezy dla kleru.

Biskup pochowany został w katedrze wawelskiej w kaplicy Bodzentyńskiej, gdzie jeszcze za jego życia stanął pomnik nagrobny z czarnego marmuru autorstwa Kacpra Bażanki.