Kontrasygnata

Kontrasygnata (łac. contra 'przeciw', signum 'znak; sygnał')^[1] – wymóg podpisania dokumentu, np. aktów prawnych jak ustawy bądź rozporządzenia przez drugą osobę, potwierdzające jego ważność.

Przykład kontrasygnaty – podpis Prezesa Rady Ministrów Ewy Kopacz na akcie powołania przez prezydenta Bronisława Komorowskiego członków Państwowej Komisji Wyborczej (2014)

W systemie rządów parlamentarno-gabinetowych oznacza najczęściej podpisanie aktu urzędowego wydanego przez głowę państwa – monarchę lub prezydenta – dodatkowo przez premiera lub ministra odpowiedniego resortu.

W polskim systemie prawnym

Zgodnie z art. 144 ust. 2 Konstytucji RP^[2] akty urzędowe Prezydenta wymagają dla swej ważności podpisu Prezesa Rady Ministrów, który przez podpisanie aktu ponosi odpowiedzialność przed Sejmem. Zasada ta nie obejmuje tzw. prerogatyw Prezydenta, do których należą uprawnienia w zakresie:

1. zarządzania wyborów do Sejmu i Senatu,
2. zwoływania pierwszego posiedzenia nowo wybranych Sejmu i Senatu,
3. skracania kadencji Sejmu w przypadkach określonych w Konstytucji,
4. inicjatywy ustawodawczej,
5. zarządzania referendum ogólnokrajowego,
6. podpisywania albo odmowy podpisania ustawy,
7. zarządzania ogłoszenia ustawy oraz umowy międzynarodowej w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej,
8. zwracania się z orędziem do Sejmu, do Senatu lub do Zgromadzenia Narodowego,
9. wniosku do Trybunału Konstytucyjnego,
10. wniosku o przeprowadzenie kontroli przez Najwyższą Izbę Kontroli,
11. desygnowania i powoływania Prezesa Rady Ministrów,
12. przyjmowania dymisji Rady Ministrów i powierzania jej tymczasowego pełnienia obowiązków,
13. wniosku do Sejmu o pociągnięcie do odpowiedzialności przed Trybunałem Stanu członka Rady Ministrów,
14. odwoływania ministra, któremu Sejm wyraził wotum nieufności,
15. zwoływania Rady Gabinetowej,
16. nadawania orderów i odznaczeń,
17. powoływania sędziów,
18. stosowania prawa łaski,
19. nadawania obywatelstwa polskiego i wyrażania zgody na zrzeczenie się obywatelstwa polskiego,
20. powoływania Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego,
21. powoływania Prezesa i Wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego,
22. powoływania Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego,
23. powoływania prezesów Sądu Najwyższego oraz wiceprezesów Naczelnego Sądu Administracyjnego,
24. wniosku do Sejmu o powołanie Prezesa Narodowego Banku Polskiego,
25. powoływania członków Rady Polityki Pieniężnej,
26. powoływania i odwoływania członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego,
27. powoływania członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,
28. nadawania statutu Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej oraz powoływania i odwoływania Szefa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej,
29. wydawania zarządzeń na zasadach określonych w art. 93,
30. zrzeczenia się urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej.

Wśród teoretyków prawa konstytucyjnego istnieje spór co do skutków, jakie wywołuje odmowa kontrasygnaty. Zdaniem części odmowa kontrasygnaty winna wiązać się z dymisją rządu^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz hasło kontrasygnata w Wikisłowniku

Przypisy

1. Słownik wyrazów obcych. [dostęp 2013-08-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-02)].
2. Dz.U. z 1997 r. nr 78, poz. 483, Art. 144. – Akty urzędowe Prezydenta Rzeczypospolitej; prerogatywy – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

Kontrola autorytatywna (podpis):

• GND: 4156303-7

Encyklopedie internetowe:

• SNL: kontrasignatur
• DSDE: kontrasignatur