Zamknięcie typu krachla zostało opracowane niezależnie przez przynajmniej dwóch wynalazców pod koniec XIX wieku. Amerykański wynalazca Charles de Quillfeldt opatentował takie zamknięcie w 1875^[1]. W tym samym roku berlińczyk Carl Dietrich opracował bardzo podobne zamknięcie, które zostało udoskonalone rok później przez Nicolai Fritznera^[2]. Porcelanowy korek został opatentowany w Niemczech w 1878^[2].

Początkowo krachle używane były jako butelki do przechowywania oranżady i podobnych napojów gazowanych; współcześnie używane są głównie do przechowywania piwa^[2].

Polskie słowo „krachla” wywodzi się z Galicji^[3]^[4]. Jest to zapożyczenie austriackiego określenia na oranżadę lub lemoniadę – das Kracherl^[5]. Ze względu na genezę określenia w Krakowskiem krachlą nazywana była zarówno butelka z charakterystycznym zamknięciem, jak i sama oranżada lub lemoniada^[4], a także samo zamknięcie („butelka z krachlą”).

Historia

Przypisy