Kronika katedralna krakowska

Kronika katedralna krakowska (Kronika krakowska) – polska kronika z XIV wieku, wchodząca w skład Wielkiej kroniki^[1].

Wielka kronika to zbiór wcześniejszych źródeł historycznych (kroniki, roczniki, kalendarze), dokonany w XIV wieku^[2]. Znanych jest 9 rękopisów Wielkiej kroniki, dzielących się na dwie rodziny^[2].

Część badaczy (m.in. Max Perlbach, Wojciech Kętrzyński, Jan Dąbrowski) postawiło tezę, że w skład Wielkiej kroniki została włączona kronika pochodząca z Małopolski^[1]. Kronika ta obejmuje lata 1202–1377^[3]. Pisana jest w czasie przeszłym, jedynie w ostatnim rozdziale (XV), dotyczącym czasów Ludwika Węgierskiego używa czasu teraźniejszego^[4]. Zapisy kroniki kończą się na roku 1377^[4]. Ludwik wspominany jest jako żyjący, zatem końcówka kroniki musiała być napisana przed 1382 (rok śmierci Ludwika), zaś całość prawdopodobnie niewiele wcześniej (po 1370)^[4].

Część obejmująca lata 1202–1278 jest krótka i stanowi wyciąg z Rocznika kapituły krakowskiej oraz Rocznika krótkiego^[4][3]. Część dotycząca lat 1279–1377 jest obszerniejsza^[4]. Autor kroniki część panowania Kazimierza Wielkiego i panowanie Ludwika Węgierskiego opisywał jako naoczny świadek^[5]. Dla czasów przed Kazimierzem źródłem był przede wszystkim Kalendarz krakowski^[6]. Lata 1279–1333 opierają się na jakiś zapisach rocznikarskich zbliżonych do Rocznika małopolskiego, ale w wielu kwestiach są obszerniejsze i dokładniejsze^[6].

Zapisy kroniki od roku 1279 dotyczą prawie wyłącznie Małopolski oraz Krakowa i zawierają dużo szczegółowych informacji (dzieje biskupstwa krakowskiego, przywileje przechowywane w skarbcu biskupim, szczegóły budowy zamku na Wawelu i katedry, fortyfikacje krakowskie)^[4]. Stąd wniosek, że autor kroniki mógł być duchownym związanym z katedrą krakowską^[4].